Het beste wat je doen kunt voor de wereld is aandacht schenken aan je eigen lijf. Bewust en aandachtig je eigen lichaam voelen.
Want aandacht, echte aandacht – geen boze of kritische aandacht, maar open en nieuwsgierige aandacht – ontspant. Je moet ontspannen om te kunnen voelen. En willen we de wereld redden, dan moeten we durven voelen.
Waarom?
Omdat we beter in ons vel moeten zitten om beter contact te maken met anderen. Je hebt je huid nodig om te voelen waar je zelf ophoudt en waar de rest van de wereld begint. Je hebt bewustzijn van je grenzen nodig voor relaties.
Je moet in je buik aanwezig zijn om ja te kunnen zeggen tegen het leven. Om emoties te verwerken net zoals je je eten verwerkt, zodat je geen onderbuikgevoelens meer hebt, maar gut feeling krijgt – intuïtie.
Je moet je rug ontspannen om soepel nee te kunnen zeggen, zonder geweld of projectie van je eigen pijn. En om ruggengraat te hebben, innerlijke kracht.
Je hebt bewustzijn nodig in je onderrug, je heiligbeen en staartbeen, om het oervertrouwen te voelen dat daar altijd is, de oer-geborgenheid, het weten van je lichaam dat het van aarde gemaakt is en dat het er dus altijd bij hoort, wat er ook gebeurt. Dat brengt autonomie.
Je hebt ontspannen schouders nodig voor bewegingsvrijheid, om te voelen dat je alle kanten uit kunt. Om je lichaamshouding rechtop en fier te houden, met je schouders naar achter en naar onder, niet opgetrokken.
Je moet je nek kunnen voelen om je nek te durven uitsteken, om de kroon te kunnen dragen van je mens zijn.
Je hebt een soepele nek nodig om niet hardnekkig te worden, halsstarrig, verstard of verstokt in je eigen bubbel. En om het hoofd te kunnen buigen als het leven daarom vraagt.
Je hebt een losse nek nodig om weer een beetje een losbol te worden, om volop van het bestaan te genieten dat zich elke dag ontvouwt, gul en overstromend van goedheid, schoonheid en waarheid.
Je hebt ontspannen armen en handen nodig om juist te handelen, handig en kundig, zonder te graaien of te grijpen, zonder te slaan.
Je hebt bewustzijn in je benen en voeten nodig om realistische stappen te zetten, om gegrond en geaard te blijven en niet weg te zweven in hersenspinsels.
Je hebt je adem nodig om tot rust te komen, om je hart langzamer te laten kloppen zodat je vanbinnen stiller wordt en vrediger.
En je hebt je hart nodig om van pijn compassie te maken. Om de schatkist in je lichaam vol oude pijn te openen en te ontspannen in de pijn, zodat die transformeert tot compassie. Tot kracht, geduld, diepgang.
Je hebt je hart nodig om ruimte te laten voor wat er is, voor jezelf en voor anderen. Je hebt voortdurende warme en vrijlatende aandacht voor je eigen lijf nodig, om een veiliger, beter en vriendelijker mens voor anderen te kunnen zijn. Om niet van anderen te vragen wat ze je niet kunnen geven.
Dit is mijn conclusie, negen jaar nadat ik mijn eerste rebalancing sessie had bij Wilko Iedema, op 28 april 2015 – gezegende dag.
Tot die ommekeer in mijn leven zocht ik bij andere mensen de liefde en de bevestiging die ik als baby en klein kind van mijn moeder en vader had moeten hebben, maar niet kreeg.
Wat ik nu weet, is dit.
Alleen ik zelf kan dat gemis goedmaken, alleen ik zelf kan die wond helen. Want ik ben die baby niet meer, ik ben dat bange, eenzame en getraumatiseerde kind niet meer. Wat anderen ook voor me doen en betekenen, ze doen dat voor de volwassene die ik nu ben. Als het goed is. Maar mijn innerlijke kind zit nog steeds in mijn onderbewuste en mijn onderbewuste zit in mijn lichaam.
Dus ik heel het kind alsnog, door mijn lichaam warme, voortdurende aandacht en onvoorwaardelijke liefde te geven. Alle vriendelijke zorg en aandacht voor mijn eigen lichaam gaan rechtstreeks naar het kind dat ik ooit was.
En dat kind daarbinnen wordt gezond en gelukkig, dankbaar voor het leven, steeds blijer, gevoeliger en opener, hoe meer ik er ben voor mezelf.
Rebalancing is dan ook verreweg het aller-spiritueelste wat ik ooit gedaan heb aan therapie en innerlijke ontwikkeling, en tevens het meest opwindende en gelukkig-makende. Angst durven voelen en uiten, angst die er al zat vanaf mijn geboorte of nog daarvoor, angst die op allerlei plekken in mijn lichaam zat opgesloten en die nu aangeraakt werd en er eindelijk uit mocht.
Omdat het zo veilig was, omdat de rebalancers het helemaal goed vonden dat ik bang was en die angst liet zien. En oud, oud verdriet, naamloos verdriet, bodemloos verdriet de vrije loop laten. En woede voelen, felle krachtige boosheid, terechte woede die nooit een kant op had gekund.
Daarom weet ik: de spirituele dimensie die onze wereld in crisis het meest nodig heeft, is deze ommekeer naar lichaamsbewustzijn. We hoeven niet naar de sterren, we hoeven geen technische hoogstandjes, we moeten met onze aandacht naar binnen. Er zijn voor ons lijf.
Want alleen dan worden we veilig voor elkaar.
(Dit blogbevat een stukje uit de negende aflevering van mijn podcast Hou van je lijf, maar dan echt hè! Met verhalen, tips en informatie over je body die je nergens anders hoort. Half mei is de lancering.)
Lisette Thooft
Reactie plaatsen
Reacties