Oké, ik ga na deze blog vooral verder met niet online zijn en dingen schrijven, maar...Dit is wel het campingleven!
Zó zat ik om zeven uur voor mijn tent de "meenden" te voeren in alle rust. Zo brak letterlijk even de pleuris uit! Donkere wolken pakten zich samen. Het begon heel hard te waaien met van die rukwinden.
En...toen viel al het hemelwater op 1 plek, namelijk op deze camping...
Ik heb mijzelf naar binnen verplaatst en afgewacht. Mijn tent kreeg de volle laag! En aangezien hij nieuw is, was het afwachten of het zo waterdicht is als beloofd en tot windkracht 6 kan doorstaan.
Terwijl ik in mijn stoeltje zat werd mijn tent half plat geblazen en raakte één zijkant los, maar die kreeg het dan ook zwaar te verduren. Ik hoorde de voortenten van de caravans om me heen klapperen en los slaan. Het was even druk met mijn tent aan de grond te houden (het is tenslotte geen vliegtuig).
Ik moest er wel uit, mijn tent begon gevaarlijk over te hellen. Jas aan (had weinig zin). Gelukkig had ik een paar betere haringen die ik instinctief bij mijn kampeerdingen had gedaan. Ik had alles weer vastgezet zo goed dat ging.
Weer even afgewacht. Buienradar bestudeerd en alvast met een boodschappenlijstje begonnen. Bovenaan staat: "impregneerspul en betere haringen halen".
Even later was het ergste voorbij. Mijn buren waren elkaar aan het helpen met hun voortenten. Gelijk kwam er één naar mij. Een Vlaamse meneer die me gisteren ook al eten had aangeboden, omdat zijn vrouw en hij het niet op konden (helaas had ik al gegeten).
In dat lieve taaltje bood hij hulp aan. Hij had nog meer betere haringen en een hamer (die was ik vergeten dus ik had met mijn boeren klompen die dingen de grond in staan rossen). We waren klaar en er kwam nog iemand informeren of alles goed ging, zo super aardig!
Kijk sommige mensen noemen kamperen "creperen" en op sommige momenten snap ik dat wel.
Maar er gaat niets boven de "kampingsaamhorigheid". En dóór!
Hannah Bonnes
Reactie plaatsen
Reacties