Broodje haring.

Campingleven is anders als het al vroeg donker is. Tent dicht, muggen buiten.


Kaarsjes aan en een poosje lezen. Je afvragend waarom je eigenlijk al wilt slapen om 22:00. Maar het gewoon gaat doen. Morgen weer een dag.


Om 7:00 werd ik wakker. Ik hoor de vogels fluiten en ik hoor vissen af en toe even lucht happen in de beek vlak naast mijn tent. Rits open. Een droomlandschap ontvouwt zich voor mijn nog slaperige ogen. Alles in nevelen gehuld, stilte, op de vogels en de vissen na.


Oploskoffietje, stoeltje buiten en gewoon een poosje "zijn". Herinneringen komen vanzelf. Ze zijn bitter sweet.


De jongens zijn nu groot, hun vader leeft niet meer. Maar... ik zie het weer zoals het was, lang geleden.


Onze familietent. Samen opstaan. Natte ochtendwandelingen maken door de weilanden, de jongens met hun blauwe overalletjes aan, wij allemaal op klompen. Het geloei van de koeien.
Naar de bakker om verse broodjes te halen, vissen en zwemmen in de beek. Koeien melken, de jongens mee op de tractor en nog veel meer!.

Alsof het altijd zo kon blijven...

Ogen dicht. Een film uit het verleden ontvouwt zich voor mijn geestesoog. Wat is er veel niet meer nu!... 'Niets is voor altijd', hoor ik ergens in mezelf.
(Jaja, ik weet het antwoord wel)


Ik sta op en loop naar de vis stek die er nog precies zo uitziet als de eerste keer dat we hier waren (23 jaar geleden). Met in mijn hand een kostbaar zakje.


Ik kijk naar die plek..


Daar zaten ze te vissen, terwijl ik ontbijt maakte. Maar nu is er niemand. Alleen de beek, het wakker wordende landschap en ik.


Ik open het zakje en geef de as aan het water. Even voelt het heel intens, verdrietig laat ik mijn tranen de vrije loop.

Terug bij mijn tent. 8:00 uur en een buurvrouw stapt op haar fiets. Ik begroet haar. 'Monter', zegt ze, 'ik ga naar de bakker, wil je ook wat?' Nou dat lijkt me wel wat. Ik bestel broodjes en wil geld pakken. 'Komt straks wel joh. Doei' En weg is ze.


Ik ga weer in mijn stoeltje zitten met een bakje koffie en zie hoe een andere campinggast zijn kat uitlaat. We knopen een gesprekje aan. Hij lijkt zich haast te verontschuldigen, maar ik snap het gelijk. Hij is bang dat zijn kat anders wegloopt. Ze heet Mieke trouwens. Hij vraagt naar gisteren. Of alles heel is gebleven. En ik vertel hem over de haringen die niet goed zijn. 'Die heb ik wel voor je. Ik heb meer dan genoeg', zegt hij. 'We hebben een caravan met alles erbij overgenomen en ik heb veel teveel van die dingen'


5 minuten later ploft hij ze bij me neer. Ik bedank hem hartelijk. Gisteren had ik ze namelijk nog nergens kunnen vinden in de buurt.


De buurvrouw meldt zich met de broodjes. Met een tevreden grijns op mijn gezicht betaal en bedank ik haar.


Wat een mooi begin van de dag.

Met droomlandschappen, herinneringen, "broodje haringen" en al.


En nu... schop onder eigen kont. Fietstocht it is!


Hannah Bonnes