"Ik heb één hand vol klachten.
Zal ik ze eens opnoemen?"
"Laat maar eens horen",
zei de dokter.
"De eerste vinger is mijn
verloren man.
De tweede zijn mijn
lichamelijke klachten.
De derde vinger, dat ik zo weinig
meer kan doen.
De vierde, dat ik me soms
zo eenzaam voel.
De vijfde vinger, dat er
om me heen zoveel bekenden
weggevallen zijn".
"Dat is inderdaad een hand vol",
zegt de dokter.
"Maar die andere hand dan?",
vraagt hij nieuwsgierig.
"Dat zijn mijn zegeningen,
wilt u die ook horen?" vraagt ze.
"Graag", zegt de arts.
De eerste vinger, dat ik elke dag
voldoende te eten heb.
De tweede, dat mijn huisje in
de winter lekker warm is.
De derde, dat er mensen om
mij heen zijn die me helpen.
De vierde, dat ik de laatste tijd
gespaard ben van nog meer
ziekten en pijn.
De vijfde vinger, dat ik voldoende
geld heb om mijn rekeningen
te betalen".
De dokter kijkt naar
beide handen.
De vrouw kijkt hem aan
en zegt vervolgens:
"Hier zijn twee handen die
verdriet hebben gedragen,
tranen gedroogd en wel eens tot
vuisten zijn gebald. Ook twee handen
die weten wat leven is. En weet u dat
ik nu zo mooi vindt, wat er gebeurt
als ik mijn handen vouw
tot een gebed?".
"Neen,” zegt de dokter.
"Als ik bid,
gebeurt er iets met mijn handen.
Dan gaat mijn hand met
de zegeningen naar mijn hand
met het verdriet.
Dan vouw ik de vingers in
elkaar en dan komen de moeilijke
dingen tussen de zegeningen in.
En de zegeningen houden die
narigheid in mijn leven tegen.
Biddend breng ik mijn verdriet
bij God. Daarna tel ik de zegeningen.
Weet u, ik ben dankbaar dat ik
twee handen heb, ze houden elkaar
in evenwicht. Ze houden mij
in evenwicht en zo is
mijn leven ook minder zwaar".
De dokter knikt instemmend,
vouwt de vingers van de ene hand
tussen de vingers van zijn andere
hand en blijft verzonken in zijn
eigen gedachten zitten.
Reactie plaatsen
Reacties