Dit is de laatste maand, voordat het 42 jaar geleden is, dat ik begon met werken in de verpleging.42 jaar! Jeetje, da's best een hele tijd!Begonnen als broekie, van 17 jaar en 8 maanden jong, vol idealen en met een duidelijke motivatie.Die ik opschreef in mijn, nog wat kinderlijke maar wel heel eerlijke sollicitatiebrief: "Ik wil verpleegkundige worden omdat ik van mensen hou en het fijn vind om ze te helpen". Inmiddels is dat een understatement, nou ja, niet van dat houden van want dat doe ik nog altijd maar wél van dat helpen. Al deed en doe ik dat nog steeds heel vaak, elke dienst weer, je kan helemaal niet áltijd meer helpen...Alhoewel, helpen een heel brede betekenis omvat.Je soms helemaal niet meer kan helpen zoals je wilt, of juist helpt door niets meer te doen..Omdat dat eenvoudig soms niet meer kan.Diegene waar je voor geroepen bent, niet meer te helpen is!Al ga je dan vaak over tot het "er zijn" voor de familie, omstanders, getuigen etc....Niet iedereen is nou eenmaal, nog te reddden na dat wat is gebeurd voorafgaande aan jouw komst als hulpverlener. Ik denk aan mijn stage in Zuid-Afrika, onbeschrijflijk blij was ik dat ik was ingeloot destijds, 15 jaar geleden alweer zowat.Ze hadden daar in de triagecategorie zelfs 1 onderscheid meer dan hier, namelijk die van... "niet meer te helpen', vóór de conclusie van : "Deze is dood".- Triage komt van het Franse woord Triagèr, hetgeen sorteren betekent, je gaat dus letterlijk kijken wie eerst hulp nodig heeft ,wie daarna, wie langer kan wachten en wie niet meer geholpen kan worden. Komt oorspronkelijk van het slagveld.Daar was ik enorm van onder de indruk, die categorie van "bijna dood" al snapte ik het heel goed, gezien de heel andere situatie dan in ons land.Roeien we dan niet áltijd , waar ook ter wereld en afhankelijk van de situatie met de riemen die we hebben? Ja dus!Hulpverlenerschap zit in je bloed ben ik van mening, en staat eigenlijk nooit uit.Zelfs niet als je ,een dagje( of meer) vrij bent bijvoorbeeld en er iets gebeurd in jouw nabijheid. Dan wend je je niet af, maar ga je nog steeds doen wat je kan. Ook dat soort situaties zijn talloze keren 'mijn revue' gepasseerd. Maar weet je waar ik oprecht bewondering voor heb? Voor de mensen die niet expliciet gekozen hebben om hulpverlener te zijn maar het wél doen.Omdat ze nou eenmaal eerder waren dan wij, een ongeluk zagen gebeuren of iemand "scanden' die hulp nodig had. Die mensen helpen uit compassie, en dat vind ik 1 van de mooiste dingen die er bestaan! Ik heb dat zelf óók ooit mogen ervaren, geholpen worden door een willekeurige passant, hoogzwanger was ik, en gevallen op straat. Ik kon niet zélf weer overeind komen, top zwaar als ik was en met 2 recent geopereerde handen. En één nog in verband en mitella.En al ga ik daarover helemaal niet uitweiden. Ik wilde dat diegene dat wist, zich nog herinneren kan ,wat hij 26 jaar geleden voor mij heeft betekend door zijn handelen uit medemenselijkheid.We zijn, naar mijn mening, oprecht op de wereld om elkaar te helpen, of je nou professional bent of niet .En al zit ik dus nu bijna 42 jaar in dit mooie vak. In mijn geval in diverse vakgebieden of professionele "hoedanigheden". Ik ben dol op de mensen die helpen omdat ze voelen dat dat goed is.Misschien zijn ze wel eens een beetje bang of onzeker, maar ze doen het, omdat het nodig is.De wereld heeft meer van ditsoort mensen nodig, het kunnen er nóóit genoeg zijn.Helpen is wat mij betreft dus niet alleen "houden van". Maar omkijken naar de ander en doen waarvan je hoopt dat als je het zélf nodig mocht hebben, er weer anderen zijn die het snappen en voor jou doen.Helpen is  dus óók, liefhebben, je schrik en angst overwinnen, en gewoon doen waarvan je weet dat je het moet doen.Daar is geen opleiding of IQ voor nodig, (in tegenstelling tot wat mensen wel eens denken), maar zuivere betrokkenheid, empathie, ook wel EQ genaamd.Helpen is méér dan we denken, en kan vaak al op de meest voor de hand liggende en simpele manier, écht!Hannah Bonnes