Jane Dotchin, een 82-jarige vrouw uit Hexham in Northumberland, Engeland, maakt sinds 1972 elke herfst een reis van 965 kilometer op haar 13 jaar oud paard Diamond. Dit jaarlijkse avontuur duurt ongeveer zeven weken, waarbij Jane tussen de 24 en 32 kilometer per dag aflegt. Ze draagt ​​alles wat ze nodig heeft, zoals een tent, eten en basisgerei, en wordt zoveel door haar hond Dinky, een Jack Russell Terrier met misvormde voorbenen, die in de zadeltassen van het paard reis. Jane leeft van een eenvoudig dieet met pap, havermoutkoekjes en kaas. Ze gebruikt een oude mobiele telefoon met een batterij die zes weken meegaat, hoewel het signaal vaak zwak is in afgelegen gebieden. Op haar reizen bezoeken ze vrienden die ze in de loop der jaren hebben gemaakt en genieten van de schoonheid van het Schotse platteland. Ondanks haar beperkte gezichtsvermogen en een ooglid zet Jane deze traditie al meer dan 50 jaar voort, wat getuigt van een uitzonderlijke uithoudingsvermogen en een diepe liefde voor de natuur. Haar verhaal inspireert velen, want zelf is ze van plan om zo lang mogelijk door te gaan met deze reizen.Vrij vertaald

Dit is Sharon, mijn schoonmoeder. Ze heeft mij geleerd dat het belangrijk  is om iemand te zien zoals hij of zij is en niet zoals je verwacht. Toen ik mijn schoonmoeder voor het eerst ontmoette, kon ik haar dikke accent uit Zuid-Virginia moeilijk verstaan. En ze leek een beetje bazig op die zuidelijke, passief-agressieve, beleefde manier. Maar ik wist dat ze belangrijk was voor de liefde van mijn leven, dus accepteerde ik haar met tegenzin, zoals sommigen van ons doen als familie ons wordt opgedrongen. Na 5 jaar kende ik haar nog steeds niet echt. Toen mijn vrouw op 30-jarige leeftijd leukemie kreeg. Toen onze wereld uiteenviel en voor altijd veranderde, stapte Sharon heel stilletjes en resoluut in de rol waarvoor ze geboren was. Ze verhuisde, samen met haar afhankelijke echtgenoot (de Vietnamese dierenarts), naar ons huis en werd ook de verzorger van Michele. De afgelopen twee jaar heeft ze de meeste boodschappen gedaan, bijna elke maaltijd gekookt, de meeste was en schoonmaak gedaan. Beide gezinsleden naar bijna elk van de meer dan 300 doktersafspraken gebracht, tienduizenden pillen gesorteerd en ervoor gezorgd dat ze allemaal elke dag bijna alles op tijd kregen.Dit deed ze toen ze zelf 6 maanden geleden de diagnose kanker kreeg. Toen ze een borstamputatie kreeg. Zij krijgt chemo kuren. Ze neuriet als ze werkt. Ze praat tegen zichzelf als er niemand is om te luisteren. Ze gaat elke dag met nederigheid en gratie rond. Deze foto maakte ik vanochtend voordat ik van mijn werk vertrok. Ze wist niet dat ik daar was. Dit vrienden...is hoe grootheid eruit ziet op een rustig moment. Wachten op havermout om voor haar dochter te koken, voor de 300e keer sinds ze ziek werd. Niet iedereen krijgt een echte superheld in zijn leven. En hiervoor ben ik elke dag vervuld van dankbaarheid.Geschreven door: Scott MannVrij vertaald

Op een dag gaf een rijke man een mand vol bedorven voedsel aan een arme man. De arme man glimlachte en verliet het paleis met de mand, ....leeg de mand leeg en maakte hem schoon, Stopte er prachtige bloemen in, bracht het terug naar het paleis en gaf het aan de rijke man. De rijke man was verrast en vroeg aan de arme man: "Waarom"? "Ik heb je een mand vol rotte dingen gegeven en jij brengt hem gevuld met prachtige bloemen terug." De arme man antwoordde de koning: "Ieder mens geeft wat hij in zijn hart heeft." Wat in je zit, is wat je uitstraalt. Wees altijd vriendelijk. Je hoeft niet eerst rijk te worden om vriendelijk te zijn, vriendelijkheid is gratis! Of je nu rijk of arm bent... iedereen kan vriendelijk zijn, wat je alleen nodig hebt is... "Een rijk hart!"

Mijn man perst als een kind de tandpasta uit de tube. Het is een vreemde zaak. Het moet een gewoonte zijn die hij nooit ontgroeide. Maar ik laat mijn koffiemokken en waterglazen als een tiener overal in huis achter. Soms spuugt hij zijn tandpasta op de badkamerspiegel. Kasten laat ik ook open. Hij is heel slecht in het opvouwen van wasgoed. Ik laat mijn boeken en notitieboekjes overal rondslingeren.Maar na dertien jaar huwelijk begrijpen we dat deze dingen niet de moeite waard zijn om over de ander te zeuren. We hoeven ze niet te noemen of ophef te veroorzaken. Dus ik ruim zijn tandpasta op en hij pakt al mijn glazen op en zet ze in de vaatwasser. En we bedanken elkaar voor de dingen die we WEL waarderen. Zoals mijn man die elke avond voor het slapen gaan de deuren op slot doet en alle lichten uitdoet. Of het vuilnis buiten zetten. En hij bedankt mij (in het bijzijn van de kinderen) voor het koken van het avondeten of het aanmelden voor hun activiteiten. Een goede teamgenoot zijn, betekent niet perfectie. Het betekent dat we elkaars tekortkomingen accepteren voor wat ze zijn: dat mensen menselijk zijn. Mensen doen hun best om van elkaar te houden. Mensen maken fouten – dagelijks. Mensen maken een puinhoop en ruimen dan op. Wat ik in het huwelijk heb geleerd, is dat een onvolmaakt huwelijk ook behoorlijk buitengewoon kan zijn. Niet ondanks de tekortkomingen, maar dankzij hen.

Jackie Chan reageerde met deze wijze woorden op de vraag van een journalist of hij tevreden is met zijn leven: "Weet je, ik heb ooit hele wijze woorden gehoord:Jouw harde werk is de droom van elke werkloze; Je rusteloze kind is de droom van iedereen zonder kinderen; Je kleine huis is de droom van elke dakloze; Uw kleine kapitaal is de droom van elke schuldenaar; Uw slechte gezondheid is de droom van elke patiënt met een ongeneeslijke ziekte; Jouw vrede, jouw vredige slaap, jouw toegankelijke voedsel is de droom van iedereen in een land in oorlog. Je moet alles wat je hebt waarderen. Niemand weet tenslotte wat morgen zal brengen."Jackie Chan 

Het beste wat je doen kunt voor de wereld is aandacht schenken aan je eigen lijf. Bewust en aandachtig je eigen lichaam voelen.

Heb je weleens een knagend gevoel over wat er allemaal mislukt is in je leven?