Jezelf vergeven voor woede en angst - onderwerp van mijn 5e digitale preekje afgelopen zondag. Al dagen ben ik bezig om iedereen die erom vraagt de tekst te mailen. Honderden mensen, het houdt maar niet op... Nu deel ik hem maar even hier.Tekst van webinar 5: Jezelf vergeven voor woede en angst.De delete-toets van mijn toetsenbord was kapot. Het was de enige toets die het niet meer deed. Ik ging het toetsenbord schoonmaken en ik heb een tijdje zitten priegelen aan die kapotte toets, maar dat maakte het alleen maar erger en ik moest dus een heel nieuw toetsenbord bestellen.Ik dacht natuurlijk: is dit symbolisch? Want dat denk ik bijna altijd. Wat is dan de symbolische betekenis ervan?Als ik mijn foutjes niet kan uitwissen, kan ik niet verder.Een delete-toets is onmisbaar geworden. De techniek zorgt ervoor dat we met een druk op de knop weg kunnen doen wat we niet meer willen, wat we fout vinden van onszelf. Hup, verdwenen, alsof het er nooit was. En het is zo makkelijk en vanzelfsprekend, die delete-toets indrukken. Net zoals we ook zo makkelijk rommel weggooien, vaak nog helemaal goed, maar we willen het niet meer, het past niet bij het perfecte leven dat we nu voor onszelf voor ogen zien. Weg met dat oude toetsenbord, bovenop die onzichtbare Mount Everest aan afgedankte computers en onderdelen die we met ons allen al hebben weggedaan.Veel van mijn cliënten komen binnen met: ‘daar ben ik helemaal klaar mee’, of ‘het wordt tijd dat het wordt opgeschoond’ of in spiritueel jargon ‘dat mag ik nu loslaten’. Alsof ze zelf ook een delete-toets willen hebben die wegvaagt wat ze fout vinden in zichzelf.Maar die toets hebben we niet. De pijn van het verleden kan niet weg en hoeft niet weg: die kun je transformeren.Ook de fouten die we gemaakt hebben kunnen niet weg, en hoeven niet weg. Je kunt jezelf ervoor vergeven.Vandaag gaat het over jezelf vergeven voor alle angst en woede die je in je leven hebben belemmerd.Angst en woede zijn manieren die de natuur ons heeft gegeven om 'nee' te zeggen.Je weet, er zijn vier basis-emoties: bang, boos, bedroefd en blij. Bang en boos zijn eigenlijk een vorm van nee, en bedroefd en blij een ja. Je bent bang voor iets dat je NIET wilt, en je bent boos om iets dat je NIET wilt. Bedroefd word je als je ontspant en accepteert dat er iets akeligs is, en blij ben je als je ontspant en geniet van iets dat fijn is.Bang en boos horen bij elkaar; als je bang bent, is er meestal ook boosheid en als je boos bent, ben je waarschijnlijk ergens bang voor.Vroeger dacht ik: dat zijn toch minder mooie emoties, want je moet natuurlijk altijd ja zeggen tegen het leven.Maar tegenwoordig begrijp ik: het is vaak heel belangrijk om 'nee' te zeggen. Weerstand is kracht.Angst is er om je te helpen om voorzichtig te zijn in gevaarlijke situaties. En woede heeft ook vaak nut: om moedig genoeg te worden om te protesteren, om barrières te doorbreken. Of om ergens uit te komen. Ik ben ooit, na de overgang, vijf kilo afgevallen, puur en alleen omdat ik zo boos was dat iemand me een gezellig dikkerdje had genoemd.Een vriendin van me kwam uit een maandenlange depressie toen ze heel boos was geworden. In het klein werkt dat ook. Je kunt de energie van irritatie gebruiken om iets te doen waar je tegenaan hikt. Zo vroeg ik laatst aan iemand me te helpen met de ramen zemen van mijn praktijk. “Leuk werk toch,” zei ik wervend. Hij sputterde tegen: “Ik weet wel een paar andere leuke dingen…” Dat vond ik irritant. De irritatie gaf me energie en toen heb ik – wooosh – alle ramen van mijn praktijk gelapt, in mijn eentje. Erg bevredigend.Maar soms doe je iets uit woede waar je spijt van krijgt. Een van mijn oudste herinneringen is: ik was een jaar of vier en werd geschilderd door een kunstenares. Op een dag was ik kennelijk niet braaf genoeg aan het poseren en ik werd buiten de deur gezet, op de stoep. Daar zat ik te mokken. Een buurmeisje kwam langs en vroeg: “Wil je een toffee?” “Nee!” zei ik boos. En ze liep door.

Uit het taoïsme komt het verhaal van de lege boot.Als je in een bootje ziten een ander bootje met een persoon erin, botst tegen je op, word je waarschijnlijk boos op die persoon die niet uitkijkt.Maar stel je eens voor dat er een lege boot tegen jouw aanbotst. Word je dan ook boos? Nee, natuurlijk niet, er is immers niemand om boos op te worden. Die boot is wellicht perongeluk afgedreven, dus ga je gewoon aan de slag om het probleem op te lossen.Welnu, zeggen de taoïsten, je kunt mensen die je iets aandoen ook het beste zien als lege boten. Los het probleem op, zorg goed voor jezelf, maar verspil geen energie aan wrok of boosheid.We zijn immers allemaal één. Er is maar één IK in het universum en dat ben IK, de IK die ook in jou is, want ik ben jou in een andere tijd.En echt voor mezelf opkomen kan dus alleen als ik tegelijkertijd opkom voor alle mensen.

In den beginne was het licht er als alomvattende eenheid. Buiten dit licht was er niets, anders zou het licht immers niet het al-ene zijn. 

Vroeger waren er geen mogelijkheden voor mij om naar school te gaan. Maar ondanks ik niet naar school ben gegaan ben ik tot de dag van vandaag heel trots op mijzelf. Dit is mijn verhaal. In de jaren ’80 hadden mijn man en ik een baan. Maar om meer geld te verdienen besloten we kleding te gaan verkopen. We gingen groothandels langs en kochten daar kleding in. We huurden een kraam op de zwarte markt van Beverwijk en daar verkochten we elk weekend kleding en textiel. Kleding voor mannen, vrouwen en kinderen. En textiel zoals handdoeken, beddengoed etc. De ene dag verkochten we iets meer dan de andere dag. Mijn man en ik kregen een idee om te verplaatsen van de zwarte markt van Beverwijk naar een winkel. Met een zakenpartner hadden we plannen gemaakt en die werden uitgevoerd. Naderhand werd mijn man plotseling ziek en overleed. De zakenpartner heeft met veel sluwigheid alles afgepakt. En ik bleef achter met lege handen.