Een boer besteedt bijna 40 jaar aan het aanleggen van een gitaarvormig bos ter ere van zijn overleden vrouw. In 1977 verloor Pedro Martin Ureta tijdens de zwangerschap zijn 25-jarige vrouw Graciela Yraizoz aan een plotseling hersenaneurysma. Maar het was pas een paar jaar voor Graciela’s dood dat het echtpaar kort had gesproken over het creëren van een gitaarvormig bos op hun ranch.Dit was gebeurd terwijl Graciela over de landerijen van de Pampas vloog, toen ze een boerderij had gezien die was ontworpen in de vorm van een melkemmer. Geïntrigeerd door het beeld had ze later aan Pedro – die destijds al een ranch bezat – gevraagd of het mogelijk was om hun eigen landgoed in de vorm van een gitaar te veranderen – het instrument waar ze zo veel van hield.Hoewel Pedro had beloofd ‘er later over te praten’, kwam die dag nooit en bleef de boer radeloos achter na het plotselinge overlijden van zijn vrouw.Hij vergat dat ene verzoek van Graciela echter niet, en in 1979 gingen hij en zijn vier kinderen aan de slag met een bostuin in de vorm van een gitaar.

Wat zijn nou 4 weken eigenlijk?De tijd vliegt zo ontzettend hard, je knippert bij wijze van spreken met je ogen en hup, weer een week voorbij.Maar... deze keer is het anders.Want nog maar 4 weken geleden zat ik daar plots op straat met Bell, die vreselijk aan het lijden was door haar acute nekhernia.Wat een pijn en wanhoop!Zo erg dat we voor de ingang van ons portiek afscheid van haar hebben moeten nemen.Ze kon letterlijk niet meer op haar poten staan en ze verging van de pijn (dit soort honden zijn keihard en tonen hun pijn pas als het écht niet meer gaat, zo ook Bell).Ach ,ik schreef er tenslotte al over...Een heftige en uitzonderlijke beleving was het, niet alleen voor Bell, mijn zonen en mij ,maar óók voor de dierenarts en haar assistent.Zoveel werd me duidelijk toen ik de volgende dag, zelf ziek en wel, bloemen ging brengen met een kaartje eraan, om ze te bedanken voor de integere ,geduldige en liefdevolle manier waarop ze ons alle 4 hadden begeleid.Ze hadden niet meer gesproken toen ze na Bellie's euthanasie weer terug naar de praktijk fietsten vertelden ze. Beiden onder de indruk, beiden hebben ze zelf een hond thuis . Ze waren er zelf kapot van en in tegenstelling met ons mensen uit "ambulanceland" ook helemaal niet gewend aan "klussen op straat ".Het was troostend, de woorden die zij toen uitspraken, ze hadden gezien en gevoeld hoeveel we van onze Bell hielden. En zeiden wat velen later tegen ons gezegd hebben, dat het fijn is dat ze na haar eerste zo nare en moeilijke jaren (gegokt was ze ongeveer 5 of 6 jaar toen ze bij ons kwam) nog zó lang (op de dag af 7 jaar en 9 maanden precies), een heerlijk leven heeft gehad bij ons.We hebben haar overladen met liefde en comfort. Dat ging vanzelf namelijk omdat ze zo lief was.(al kon ik haar soms echt óók achter het behang plakken met haar mij verdedigende geblaf en haar voor áltijd Puppy gedrag).En dat is allemaal waar!Bell was één bonk liefde op 4 poten, of zoals ikzelf áltijd graag tegen mensen zei, "Bell is eigenlijk stiekem een engel vermomd als hond.Want... dat was ze, écht! Ze was de majesteit in ons gezin. En al had ze haar ras/soort tegen... iedereen die haar kende wist dat.Dat ze niets of niemand ooit kwaad deed, dat zat helemaal niet in haar natuur! Ondanks of misschien zelfs dankzij de ontberingen die ze had moeten doorstaan voordat ze bij ons kwam... Ze was heel geliefd in onze buurt, en kwam aan aandacht van mens ,kind en dier nooit tekort door haar liefdevolle levenshouding. Een helende hond, dat was ze, ze heelde zelf door ons, ze heelde op haar beurt ook ons!En anderen...Ik heb inmiddels vele buren, maar óók bijvoorbeeld het tuincentrum waar we zo graag kwamen, de bloemenstal, en nog veel meer plekjes waar mensen haar kenden ,mensen verdrietig moeten maken met het nieuws dat ik voortaan zonder haar zal lopen en langskomen..Ze was er toch altijd? Hier, bij mij thuis.En op straat!We hadden gezworen haar nooit in de steek te laten en dat ze mocht blijven waar ze zich fijn en veilig voelde, hier, bij mij, op "de klimop", waar ze hoorde. De eerste week na haar sterven is oprecht één van de slechtste, zwaarste en verdrietigste weken van mijn leven geweest.Ik heb meer gehuild dan óóit denk ik.Zelfs meer dan toen afgelopen juni mijn geliefde vader plotseling moest overgaan...Ik snapte dat eerst niet maar nu wel!Met mijn vader heb ik 2 en halve week, na het slechte bericht, tot zijn sterven, prachtige , diepe, en mooie gesprekken gevoerd.Alles uitgesproken, samen dingen afgesproken (die precies werken hoe ik me dat had voorgesteld, maar daarover schrijf ik niet nu, ooit wellicht nog...)Hij woonde niet 24/7 bij me, Bell wel.Vanaf dag 1, dat we haar weghaalden uit het asiel, één van de mooiste dagen uit mijn leven was dat!Iedere handeling, elk thuiskomen, iedere nacht zonder haar slapende lijf dicht tegen me aan ,is vooralsnog een diep gemis. Nog wel, ik snap en weet dat dat" allemaal gemis", echt minder zal worden op den duur. Ik weet het.Maar...Zo ook nu net, na een heerlijk weekend in Limburg, en aansluitend eerst werken, kom ik rond middernacht eindelijk thuis en zie ik op tegen het openen van de voordeur. Want ik weet het, ze staat niet meer kwispelend en "pratend" bovenaan de trap, geen kus meer bij het bovenkomen, geen "al die dingen" meer die ik nog zo goed weet!Een donker en leeg huis wacht me op, maar dat is gewoon wat het is!.Ik werd 10 dagen na haar dood met spoed opgenomen in het ziekenhuis , eindelijk zou toen duidelijk worden waarom ik 5 weken zo beroerd ben geweest, maar nog belangrijker... dat ik 100% weer beter zal worden(wat inmiddels weer zo is al moet ik nog steeds wel verder herstellen).Toen ik enkele dagen later werd opgehaald uit het ziekenhuis en naar huis gebracht , en we vlak bij mijn huis waren wilde ik zeggen, "oeh wat heerlijk, ik zie Bell zo weer..." maar ik slikte het weer in.Want ik realiseerde me dat het nóóit meer zo zal zijn, toen niet ,nooit meer...Ik begrijp het, als je niks met honden hebt dan is dit relaas niet te begrijpen , irritant wellicht zelfs. Dat is wat het is. Mag en kan allemaal.Maar ik weet dat" hondenmensen" precies snappen wat ik voel.Als je hond, je maatje, je allesie moet gaan, ga je zelf een beetje dood.Een gezinslid valt weg, want de kameraadschap, de verbinding, trouw, de onvoorwaardelijke liefde en het álles dat je deelt met je hond... dat is something else!Ik zie nu inmiddels kleine "voordelen". Ik kan opeens blijven liggen als ik dat wil, ik hoef niet meer om 5 uur voor mijn dagdienst Bella uit te laten, ik kan wegblijven zolang ik wil, ik hoef niets meer te regelen met mijn zonen voor als ik er niet ben en Bell moet plassen en verzorgd worden.Ik heb geen zorgen meer om haar als het stormt, onweert, vuurwerk of keihard regent, want wat was ze daar allemaal bang voor! Die angsten zijn nooit overgegaan en hadden absoluut met haar nare ervaringen, en veelvuldige asielverleden te maken.Ik hoef niet steeds te letten op of er wel genoeg eten voor haar is, ik hoef niet meer te huilen als zij ziekjes of ongemakkelijk is. Maar vooralsnog zijn dat kleine voordelen, ze wegen nog niet op tegen al het missen, maar dat is oké, de tijd probeert me te helpen en ik weet dat dat uiteindelijk lukt.Maar geloof me, voor mij nooit meer een andere hond van mezelf.Al geloven sommigen dat niet als ik dat zeg....Die denken dat ik ooit weer voor de bijl zal gaan... Echt niet!!! Bell was míjn allessie, daar kan geen andere hond aan voldoen. En dat weet zij zelfs, ik heb haar dat ontelbare keren verteld.En ik hou me aan mijn afspraken, dat vind ik belangrijk, wat je zegt of beloofd moet je doen!4 weken, het konden net zo goed 4 minuten zijn vooralsnog.Maar... het klopt precies...want wat is tijd? Tijd bestaat feitelijk niet...In MemoriamBellaHannah Bonnes