Vandaag is het precies 1 week geleden dat we middels zijn uitvaart en gekleed naar de wens van mijn lieve vader, allen in roze en wit (dat zijn liturgische kleuren en mijn vader was dominee) afscheid van hem namen.
Nou ja, van zijn lichaam en zijn "zijn" bij leven namen we afscheid, want, zoals velen weten neem je nooit helemaal afscheid van geliefden.
En precies 2 weken geleden is het dat hij, na 2 en halve intensieve weken van zorgen, lijden, delen van liefde en herinneringen, en nog veel meer, in alle rust en in bijzijn van mijn broertje, mij en zijn vrouw overging.
De dood is geen definitief einde, het is een verandering en die is en blijft voelbaar, al ervaart ieder mens dat op eigen-wijze.
En heeft het tijd nodig, het hervinden van elkaar, op andere, spirituele wijze. Dat heet rouw, al vind ik persoonlijk "rouw van jouw" mooier de lading dekken.
In vele culturen en geloven houdt men de 40 dagen rouw aan, beginnende op de dag van het overgaan van een geliefde, in dit "geval" zijn het zelfs omgekeerde data.
12 juni overleed mijn vader, 21 juli is het de veertigste dag en zal ik, in de avond en met zonsondergang iets doen aan en in de zilte, noem het zoals je wilt, ik zeg.. ritueeltje.
Wat ik ga doen doet er niet toe nu, ik hoop het te mogen doen met een aantal van mijn naasten als ze erbij kunnen en willen zijn.
Maar feit is, dat zal zo zijn die 40ste dag.
Want..ik vind het een erg mooi gebruik!.
Dus maakte ik zelf een "kalender" ,(meer een overzichtje misschien), en kruis ik telkens een dag door tot het zover is.
Niet dat ik denk dat rouw maar 40 dagen duurt. Het missen gaat namelijk nooit écht over weet ik uit eerdere ervaringen en bovendien heb ik "Het een plekje geven", altijd loze woorden gevonden (waar is dat dan? Dat plekje?).
Trouwens, rouw betekent niet dat je stopt met leven, je zult moeten eten en drinken, slapen en werken, en weer gaan deelnemen aan" het alles" van het leven dat je leidt.
Wat je doet tijdens rouw is jezelf herpakken, ook weer durven lachen en zingen bijvoorbeeld (al zeg je dan misschien eerst "sorry" in gedachten tegen degene die je missen moet...)
Rouwen zou je dus ook "herpakken" kunnen noemen vind ik, de draad van het leven ,stukje bij beetje weer gaan volgen.
En dat gaat de ene dag beter dan de andere, soms zelfs het ene momentje zelfs maar beter dan het andere.
Ik voel me oprecht gedragen door alle liefde die ik mag ontvangen, of het nou via de vele post,bloemen en kadootjes is die ik,ook vandaag weer, net uit werk, mag ontvangen, de vele berichten via de "socials", een huggie op straat van een buur, of op werk van een collega, alles dat er nu gebeurd helpt me bij het rouwen.
Zelfs alle, door de aard van mijn werk vluchtige contacten met mijn patiënten helpen me(en zij weten het niet eens!), alles helpt !!.
En daar ben ik heel dankbaar voor, zo dankbaar dat het onbeschrijflijk is...(best lastig soms als je eigenlijk een schrijfster bent)
Ik kocht net na werk alvast een boekje om alle post in te bewaren. En ik zal alles opruimen op de veertigste dag, ik zal daarna verder gaan zoals ik nu al doe, ik zal nog steeds mijn vader missen, maar... toch ben ik niet bang.
Nergens voor .
Want als je van elkaar houdt, oprecht, met aandacht en je hart, dan blijft dat bestaan.
Anders maar tóch.
Je blijft verbonden met elkaar, dwars door ruimte én tijd (wat is tijd eigenlijk...)
Ik doe waar ik goed in ben, want daar hield mijn vader ook zo van,ben trots op hem, voel zachtjesaan dat het leven dus écht doorgaat zoals hij me al zei op de dag dat we hem thuishaalden, en wisten wat er zou gaan gebeuren. (En ach, ik doe misschien af en toe zelfs waar ik niet zo goed in ben.)
Gewoon omdat het kan.
Veertig dagen, een mijlpaal wellicht, ik leef er naar toe, vol vertrouwen!
Liefs, Hannah Bonnes
Reactie plaatsen
Reacties