Vandaag over 2 dagen is het 6 maanden geleden dat Bella moest gaan. Ik moet er opeens zo aan denken. Waarom weet ik ook niet. Tijd blijft toch een vreemd fenomeen. Het kan kort en lang geleden voelen. Soms tel je minuten, soms uren, soms dagen, soms maanden en soms jaren.De eerste maanden na haar overlijden was ik gek van verdriet. Alles voelde leeg en zwaar zonder haar. In veel dingen had ik geen zin meer. Het leek allemaal zo zinloos. Mijn hondenkind. Ik mistte haar bij iedere stap, iedere ademteug. Ik wilde niet meer de routes lopen die we liepen, al was dat lastig soms. Soms pakte ik zelfs liever de auto of de fiets om maar niet in onze buurt te hoeven lopen. Laat staan dat ik contact wilde maken met andere honden, teveel gemis. Maar, zachtjes aan vond ik mijn nieuwe wegje zonder haar bij me.
Ik zette mezelf tot lopen, onze routes en sprak "stiekem" tegen haar in gedachten alsof ze er nog was (of deed ik het gewoon hardop?...). Ik begon mensen te vragen of ik hun hond even mocht aaien (mag altijd). Vulde de lege plekjes in huis op met andere dingen. Zoals mijn "toverlamp" op de plek waar haar bedje was, een vlindertafeltje met een plant erop waar haar bakken stonden, een dik kussen op de lege plek waar ze altijd, élke nacht, zelfs haar laaste...naast me sliep. Hing foto's op en kustte die voor het slapen gaan. Ik wendde aan de lege plek bovenaan de trap waar ze altijd kwispelend en "kletsend" op me stond te wachten. Ik bracht nog goede spullen naar het asiel waar we haar vandaan hadden. En nog meer van die dingen. Inmiddels loop ik overal waar we samen liepen. Dat moest wel. Mede omdat ik niet mocht autorijden en fietsen door mijn fractuur.
Er zijn nog steeds wel mensen die naar haar vragen, die het op de één of andere manier toch nog hebben gemist dat ze er niet meer is. Dat vervuld mij met trots. Geweldig hoeveel mensen haar hebben gekend, en iedereen heeft lieve herinneringen aan haar. Ik aai andere honden en praat met hun baasjes. De meesten snappen dat ik nooit meer een andere hond dan Bellie wil. Ze was one of a kind voor mij. Dat weten ze wel. Ach, nog steeds als ik kip bereid wil ik het met haar delen, nog steeds sta ik regelmatig met een stukje in de aanslag en wil ik haar roepen. Om dan hoofdschuddend mezelf toe te spreken,...Han, je weet toch? Of komkommer, daar hield ze ook zo van! Tja, tijd dus, raar fenomeen...
Inmiddels ben ik oma. Oma van Macy. Ze is één van de allermooiste "life-events" in mijn leven en werd 4 en halve maand na Bellie's overlijden geboren. Wat een plezier, trots en geluk brengt zij! En wat had Bella het prachtig gevonden. Jammer dat ze het niet meer heeft mee mogen maken. Die kleine meid. Bella was een pracht van een nannydog voor haar geweest. 6 maanden min 2 dagen...wat is er inmiddels alweer een hoop gebeurd.
Maar één ding is duidelijk. Bell is er, anders maar toch, voor altijd en verder. Dat heeft ze toch maar mooi voor elkaar gekregen, die bundel van onvoorwaardelijke liefde.
Hannah Bonnes
P.S Op de foto slaapt ze diep en rustig, hier. In ons portiek waar alles opeens mis ging en met haar koppie in mijn schoot. Vlak voordat ze over mocht gaan...
Reactie plaatsen
Reacties