Op een dag liep een jonge monnik langzaam achter zijn meester aan, zijn hoofd zwaar van gedachten. Na een tijdje sprak hij eindelijk:
"Meester, waarom achtervolgt lijden mij altijd? Waar ik ook ga, hoe hard ik het ook probeer, pijn en zorgen verlaten me nooit."
De oude meester stopte, glimlachte zachtjes en wees naar een aarden pot in de buurt. Er zat een plantje in. "Zie je dit plantje, kind?" vroeg de meester.
"Ja, Meester," antwoordde de monnik. "Dit plantje groeit omdat iemand het elke dag water geeft. Zonder water, zonder zorg, zou het verwelken. Vertel me nu eens, wie geeft jouw lijden water?"
De monnik dacht even na en zei toen: "Ik... ik denk dat het mijn eigen geest is."
De meester knikte. "Ja. Elke keer dat je je vastklampt aan het verleden, geef je het water. Elke keer dat je je zorgen maakt over de toekomst, geef je het zonlicht. Elke keer dat je je pijn in je hoofd herhaalt, geef je het aarde om sterkere wortels te laten groeien. Daarom loopt lijden met je mee - het is de plant die je zelf in leven houdt."
De ogen van de monnik vulden zich met tranen. "Meester, hoe kan ik dan stoppen met water geven?" De meester legde een hand op zijn schouder en fluisterde: "Zaai nog een zaadje. Geef water aan vrede, vriendelijkheid en dankbaarheid. Voed je geest met mededogen in plaats van angst. Lijden zal vanzelf verwelken, want niets kan overleven zonder jouw aandacht."
Vanaf die dag begon de monnik zijn gedachten te veranderen - minder water geven aan lijden, meer water geven aan vreugde. En beetje bij beetje veranderde zijn leven.
Conclusie: Wat je water geeft, zal groeien. Stop met het voeden van je lijden en begin met het voeden van je vrede.
Reactie plaatsen
Reacties