Daar stond ik dan. Bij de vuilstort, met een pasje dat niet werkte, een man aan het stuur die geen Nederlands sprak en een rij auto’s achter ons die steeds langer werd in de zinderende hitte. Het apparaat had een bel maar die deed niets.
Op dit soort momenten schakel ik normaal gesproken volledig uit. Ik zie die rij langer worden; ik weet dat ik iets moet doen, ik ben een volwassene verdorie. Ik zet een stap naar voren, naar achteren, ik pak mijn telefoon, ik stop hem weer weg, ik druk nog een keer op het knopje (dan zien ze in elk geval dat ik iets doe). Het besef dat ik moet handelen leidt niet tot actie, alleen tot paniek.
Eind vorig kreeg ik de diagnose ADHD, autisme en hoogbegaafdheid. Ik post daar niet heel veel over vooral omdat het iets is wat ik heb, niet iets wat ik ben. Toen ik Ritalin kreeg merkte iedereen om me heen het verschil, tot op het punt dat Robin soms zegt: ‘Hey pap, je bent je pilletje vergeten hè?’
Zelf merk ik het zelden, om de simpele reden dat ik me met Ritalin op niet kan verplaatsen in hoe ik me voel zonder, en zonder niet in hoe ik me voel met. Behalve in situaties als vandaag.
Want daar stond ik dan. Bij de vuilstort, met een pasje dat niet werkte, een man aan het stuur die geen Nederlands sprak en een rij auto’s achter ons die steeds langer werd in de zinderende hitte. Het apparaat had een bel maar die deed niets.
Ik reageerde zoals ik altijd reageer. Tot ik dat niet deed. Ik liep naar de auto achter ons. Ik legde de situatie uit. ‘Mijn pasje werkt niet en de intercom ook niet. Ik ben niet zo goed in dit soort situaties. Mag ik vragen hoe jij dit op zou lossen?’
En dat was het. De man glimlachte, stapte uit de auto, liep met me mee, zwaaide met zijn pasje en de poort ging open, en het probleem was verdwenen.
Ik ben nog steeds dezelfde persoon, ik ben nog steeds niet goed in dit soort situaties. Maar in plaats van kortsluiting, in plaats van m’n handen op m’n hoofd leggen alsof mijn hersenen wél doen wat ze moeten als ik maar hard genoeg pers, vroeg ik om hulp.
‘Jeetje; je had toch gewoon even om hulp kunnen vragen?’ had ik normaliter voor mijn voeten gekregen na een situatie als dit. En achteraf zou ik dat dan logisch hebben gevonden en mezelf haten om het feit dat ik zoiets simpels niet kan bedenken op het moment zelf.
Ook nu kan ik me niet verplaatsen in de persoon die dat niet kan. Maar het maakt niet uit of ik dat snap, het maakt niet uit of ik daar wat van vind.
Misschien betekent volwassen zijn niet dat je het moet kunnen. Misschien betekent het accepteren dat als je het kon, je het waarschijnlijk allang had gedaan.
Door: Martin Gijzemijter
Reactie plaatsen
Reacties