Wat een mooie dag was dit! Toen ik terugkwam van de generale van de musical, bleek ik een parkeerboete te hebben (niet goed opgelet). Tien minuten later belde Robin, hij was gevallen op het schoolplein (van z’n oude school) en kon niet meer staan.
We kregen hem niet in de auto dus uiteindelijk moest er toch een ambulance komen. ‘Maar de musical!….’ zei hij. Hij moest naar Harderwijk .De kans dat hij die musical ging halen was nihil en Martine zou hem ook missen helaas.
Was die eerste zin dan sarcastisch? Absoluut niet, want wat was dit een mooie dag. Het was schrikken, absoluut, maar terwijl we wachtten op de ambulance was Robin omringd door de meesters en juffen die hem al kennen sinds hij vier was. Hij zit al twee jaar niet meer op die school, maar eenmaal thuis is altijd thuis. Een ijsje van de meester, glaasje water van de juf. Hoe geliefd kun je je voelen? Stoned van de pijnmedicatie werd hij uiteindelijk afgevoerd in de ambulance wat minstens zo grappig als akelig was met die opmerkingen van hem.
Snel contact gelegd met de Kubus (de locatie van de musical) om te vragen of ze het geheel voor Martine en Robin konden opnemen. Dat kon gelukkig. Tijd om Matthijs voor te bereiden, dit was immers zijn avond! Hij vond het vooral vervelend voor Robin.
De knie van Robin bleek gebroken, maar ze doen tegenwoordig niet veel anders dan een brace. En zo kon het dat, mede dankzij de hulp van superchauffeur Elvira, ze toch nog op tijd terug waren. Robin wilde toch liever naar huis, die kijkt later de opname. Martine heeft het grootste deel van de musical gezien; waar niet alleen Matthijs, maar vooral ook de rest van zijn klas er een ongelooflijk feest van maakte. Wat hebben zij iets ongelooflijks neergezet.
Het was een achtbaan van emoties, en iets breken is niet leuk. Maar Robin kon er al snel weer om lachen, dus wij ook. Het heelt wel weer. Het zal niet het belangrijkste zijn wat hij aan vandaag zal onthouden. De liefde? Die vergeet hij nooit meer. Hetzelfde geldt voor Matthijs, met z’n prachtrol.
Ik zal niet zeggen dat ik fluitend door een dag als deze ga. Maar uitgerekend op zo’n dag als vandaag vol contrast, voel je wél wat leven is, in al z’n uitersten. Aan het eind van zo’n avontuur kan ik echt maar één conclusie trekken: wát een mooie dag was dit.
Oh; en die parkeerboete? Wedden dat je die inmiddels al vergeten was? Ik ook, want in het geheel van alles dat er vandaag gebeurde, was die totaal niet belangrijk!
Door: Martin Gijzemijter
Reactie plaatsen
Reacties