Ik ben een alleenstaande vrouw en ken veel eenzaamheid. Ik heb bijna geen familie en kom ook heel weinig bij ze thuis. Ik heb een parttime job, werk 4 halve dagen in de ochtend en in de middag ben ik vrij.
Ik heb niet echt een hobby, kijk veel televisie en als ik mij verveel, dan ga ik in het park lopen. Ik zie daar heel veel mensen met hun honden wandelen en er is 1 vrouw die vaak met mij komt praten als ik op het bankje zit en haar hond komt altijd aan mij snuffelen en naast mij staan. Ik kijk altijd uit naar onze ontmoeting, ik word er vrolijk en blij van.
Op een dag vertelde de vrouw dat ze ziek is en dat ze niet langer meer voor haar hondje kan zorgen en ze haar hond naar het asiel moet brengen. Ik ben thuis gekomen en moest steeds aan ons gesprek denken en een paar dagen voelde ik mij ook niet lekker dus bleef ik ziek thuis. Daarna ging ik een paar keer naar het park maar ik kwam de vrouw met het hondje niet tegen.
Zo gingen weken voorbij en op een avond zat ik naar een programma te kijken over het honden dierenasiel bij mij in de buurt en ik moest aan dat ene hond denken in het park. Ik besloot om een kijkje te gaan nemen bij de hondenasiel.
De volgende dag ging ik na mijn werk naar het dieren hondenasiel. Ik heb mij aangemeld en kreeg een rondleiding van een medewerker. Ze vertelde hoe de honden daar terecht komen en opgegeven moment ging ik bij een hokje staan en het hondje begon te blaffen en te piepen en ik draaide mij om en het was dezelfde hondje van het park. Ik was super blij om het hondje te zien en het hondje had mij herkend. Ik heb besloten om het hondje mee te nemen naar huis.
Sindsdien is het mijn hondje en ik onafscheidelijk. Ik ken geen eenzaamheid meer, ga naar mijn werk en ben zo weer thuis. Ik kan mijn hond niet meer lang missen!
Bo zo heet mijn hond, is heel speciaal,
omdat ze een beetje als mijn kind voelt.
Als ik een baaldag heb en ik kijk naar Bo
dan moet ik weer lachen en ze maakt mij zo blij.
Mevrouw A
Reactie plaatsen
Reacties