Mijn vrouw, onze 3 kinderen en ik wonen al meer dan 10 jaar op West-Java in Indonesië. Veel kracht, energie, inzichten en spiritualiteit hebben we verkregen in deze tijd en we leren nog elke dag. Vooral mijn ziel heeft nu zijn plek gevonden.
Je ziel is niet alleen je ware aard.
Het is je ware plaats in de natuur.
We zijn allemaal geboren om onze plaats in het ecosysteem van het universum te bezetten, te dienen en te koesteren. Maar tegenwoordig zijn we het bestaan gaan waarnemen als iets om te consumeren en gebruiken, in plaats van er echt in te zijn en te waarderen.
We behoren tot een spiritueel rijk,
maar beperken ons meer tot een fysiek rijk.
Ik geloof in krachtplaatsen. Een plek (een zielenplaats) waar we het meest in thuis voelen. Een plaats die net zo deel van hem uitmaakt als hij er deel van uitmaakt. Door die plaats te vinden, vinden we ook ons ware zelf.
Inheemse culturen en sjamanen weten al duizenden jaren dat er speciale plekken in de natuur zijn die een heilige (persoonlijke) band met ons hebben.
Je hoeft niet ver te zoeken of de wereld
ervoor af te reizen.
Er zijn ook door mensen gemaakte krachtplaatsen zoals de Grote Piramides in Egypte of de tempel van Stonehenge. Onze eerste ‘ontmoeting’ met een natuurlijk krachtplaats was vele jaren geleden in Frankrijk. In Charente-Maritime, ongeveer dertig kilometer ten zuiden van Royan.
Tijdens onze vakantie reden we een beetje rond om het gebied te verkennen en werden we letterlijk aangetrokken door deze mysterieuze plek. Hoe we daar aankwamen was al raadselachtig en ik herinner me nog dat de lucht een vreemde kleur had en dat we allemaal slaperig in de auto waren. Op het moment dat ik aan de kant van de weg stopte om een dutje te doen, doemde het kasteel pal langs de weg en stopten we voor de ingang. Een kasteel in het hart van het dorp, een parkeerplaats in het park en het bezoek begon. Een oude grote hond verwelkomde ons, maar raar genoeg was er die dag geen enkel ander bezoeker!
De wandeling begon in een prachtig park met schaduwrijke paden en eeuwenoude bomen. Het zou al het aangename doel zijn van een hete zomerdag. Maar we bleven lopen op een mooi kronkelend pad totdat een eerste wateroppervlak ons verraste door zijn opaalachtige blauwe kleur. De spiegel van de feeën, de serene fonteinen zijn vele namen die bijdragen aan de dromerige atmosfeer van deze plaats. En als de zon zich bij je voegde en het struikgewas verlichtte, was geluk bijna perfect voelbaar. Het was alsof tijd hier niet bestaat of dat je midden in een tijdstroom beland bent tussen “ergens en nergens". Ik voelde mij persoonlijk honderden jaren terug in de tijd geworpen. Het blauwe water was warm en kleverig. Het midden van het blauwe meer was aanlokkelijk mooi, maar ik wil me niet volledig laten gaan in de magie.
Mijn vaderlijke instincten namen mijn emoties weer over en ik richtte mijn focus op mijn kinderen. Onze zoon Taffin was ergens aan het tekenen. Karine en de andere kinderen waren verspreid aan het wandelen.
Zonder na te denken ritste ik mijn gulp open en begon ik tegen een eeuwenoude boom aan te urineren. Ontegenzeggelijk brak DAT een zekere ban. De magie verdween even en ik zag in de verte het half gotische, half renaissancistische kasteel staan en werd herenigd met mijn gezin. We liepen het bos uit, maar ik werd geplaagd door steken dat aanvoelden alsof er een stel muggen mij aan het prikken waren.
Bij onze auto aangekomen, zagen we plotseling Taffin zomaar opduiken met zijn schetsblok. Hij kon zich niet herinneren waar hij precies al die tijd was geweest. Eigenlijk weten we tot op de dag van vandaag ook niet hoe lang we daar waren geweest. Er was totaal geen besef van tijd de ganse dag. We reden het erf af en ik kreeg nog een steek in mijn linkerarm tijdens het sturen.
Het kasteel staat vermeld als een historisch monument. Maar wij weten dat deze mysterieuze plek een onbekend en ongekend krachtplek is, dat al eeuwen goed verscholen ligt.
Ooit komen we hier terug, naar deze plek om vergiffenis te vragen voor mijn onzedelijk gedrag. Deze krachtplek is niet mijn zielenplaats, althans 10 jaar geleden voelde dat niet zo aan. Misschien bestemd voor een ander lid van ons gezin of misschien een dag met een ongewoon en geweldige ervaring/aanvaring met buitengewone machten.
Ik schrijf wekelijks dit soort verhalen/herinneringen op mijn blog, zodat onze ervaringen verteld en bewaard blijven. Hoe gek en raar deze verhalen ook mogen zijn.
Hier op West-Java zijn de mystieke energiepulsen sterk aanwezig. Er zijn hier eeuwenoude krachtplekken verborgen. Ik voel me innerlijk vrij hier op Java en er zijn plekken die mijn innerlijke kracht opladen. Ik krijg vreugde en rust dat niet bepaald wordt door uiterlijke omstandigheden.
De kinderen vermaken zich met water. Ze maken elkaar eerst nat, door een emmer water uit de put/bron te halen om vervolgens over zichzelf te legen. Ze spelen met de bal in de tuin, totdat ze weer opdrogen of verhit raken door de stralende zon en gaan elkaar weer nat maken.
Ik zit op mijn stoeltje naar hen te kijken in de schaduw en maak soms een fotootje van het schouwspel.
Ondertussen tokkelt Chisum, mijn oudste dochter, op haar gitaar en staat meneer RT, een klusser, in een rustig en relaxed tempo onze buitenmuren te verven. Hij is de laatste dagen al vroeg in de morgen bij ons, zodat hij van de koelte in de ochtend kan profiteren. Rond 10.00 uur neemt de hitte de overhand. Dus als ik s ’morgensvroeg de kinderen naar school breng, dan staat meneer RT al in de steigers. Mijn vrouw Karine komt met de koffie en samen genieten we van een stukje vrijheid.
Omdat het regenseizoen nog steeds gaande is, weten we dat het in de middag weer gaat regenen. Klokslag 14;00 uur, als meneer RT weer teruggekeerd is naar zijn huisje, stort het water met bakken naar beneden. Ik denk dan op deze momenten altijd aan de mensen die onderaan de heuvels wonen en last hebben van het overtollige water dat naar beneden plenst.
De meeste van hen zullen slapen in een natte huis en/of tijdens hevige stortbuien, de hele nacht wakker moeten blijven om het water uit hun huizen te scheppen.
Wij kunnen gewoon de deuren sluiten, de televisie aan doen en gezellig een familie-avond houden met chips en lekkernijen.
De verschillen zijn heel dichtbij.
Kenbaar en voelbaar in Indonesië.
Het is wat je dagelijks hier meemaakt.
Armoede en rijkdom zijn dicht met elkaar verweven. Zo ongelofelijk mooi is het dan om de volgende ochtend te zien, dat ongeacht status we allemaal lachend bij elkaar zitten met een kop koffie.
Als ik de kinderen naar school breng, zie ik een echtgenoot met een bord warme rijst op haar veranda en een oma die in de zon haar kleinkind 'opwarmt'. Opa die van zijn rijstepap aan het genieten is en giechelende kinderen die in hun schooluniformen naar school huppelen.
Zo’n kampung (arme woonwijk) leeft
dan weer op na zo’n nachtelijk natuurgeweld.
Alsof het de normaalste nacht was
in hun leven.
DIT is rijkdom. DIT is innerlijke vrijheid.
Dit besef brengt mij rust.
Het maakt ons tot een geheel.
Met hartelijke groeten,
Rony de Rozario
Reactie plaatsen
Reacties