Ik ben een eigenaardig mensje. Ik woon al 10
jaar in Indonesië en heb daar een vrijwilligers- centrale. Met een team gaan we scholen bezoeken die hulpbehoevend zijn. We helpen ouders met de aanschaf van school- uniformen en doneren schoolbenodigdheden. Het bouwen van extra klaslokalen is vaak hard nodig. Je ziet veel armoede en emotioneel gaat het op en neer. De mensen hier in Indonesië zijn altijd positief ingesteld en dankbaar.
Een inkomen vergaren we middels een bed & breakfast accommodatie. We hebben een handvol maandelijkse donateurs, die onze projecten financieel steunen. We hebben bijvoorbeeld een vrouw die 25 euro per maand doneert voor de school voor de blinden, omdat zij zelf een zoon heeft die slechtziend is. Met 25 euro kopen we elke week vers fruit voor de kinderen.
Ik verwerk mijn emoties elke zondag via mijn blogs door van mij af te schrijven. Elke week zie ik armoede. Kinderen die in de goot spelen en bij vuilnishopen zoeken naar etensresten. Dit omdat de ouders geen geld hebben om ze naar school te sturen. Alhoewel het basisonderwijs voor de minderbedeelde mensen gratis is, zijn de schooluniformen (3 tenues, sokken en sportkleding) en de school- benodigdheden verplicht. En zelfs deze onkosten kunnen vele ouders zich niet veroorloven.
Wij, met behulp van lokale bedrijven en een handvol Nederlandse donateurs, helpen om zoveel mogelijk uniformen en schoolspullen te doneren. Om elke zondagochtend mijn week te overzien, typ ik in mijn bed de woorden die mij dan binnenschieten in een blog. Spontaan en persoonlijk. Soms schrijf ik over een wandeling van eergisteren en beschrijf wat ik om me heen zie.
Gevoelig is hier meer dan een woord. Het is het leven hier. Gevoelig is het hulp wat we bieden. Ons minuscuul druppel draagt bij aan de oceaan. Gevoelig is de tederheid van de lachende kinderen die dolblij zijn met de aandacht die ze krijgen van onze vrijwilligers.
Gevoelig is de dankbaarheid dat we dit mogen doen en dat we gezegend zijn met onze leven.
Met lieve groet,
Rony
Reactie plaatsen
Reacties