Speciaal voor platform Horen Zien Zwijgen deelt Miquel Cronie zijn verhaal.
Op 30 april 2015 speelde het Nationaal Surinaams Voetbalelftal een oefeninterland tegen buurland Guyana, in het André Kamperveenstadion in Paramaribo. Suriname won met 1-0. Beide landen waren aan elkaar gewaagd en de wedstrijd werd door velen op de voet gevolgd. Tijdens deze wedstrijd raakte Miquel Cronie geblesseerd: hij brak zijn kuitbeen. Een dag die hij nooit zal vergeten.
Was dit het einde van zijn voetbalcarrière — of juist het begin van iets nieuws?
"De wedstrijd was pas 16 minuten bezig toen ik werd getackeld. Ik voelde de pijn, maar probeerde toch op te staan."
Het begin...
Mijn naam is Miquel Cronie (31), geboren en getogen in het district Para, Suriname. Als kleine jongen was ik altijd met een bal in de weer. Voetbal zat in mijn bloed: zowel mijn vader als moeder voetbalde graag. Rond mijn twaalfde groeide mijn liefde voor het spel.
Een goede vriend van mij speelde bij SV Roarme in Kwatta. Hij zat in de U15-ploeg en wist dat de U13 wat extra versterking nodig had. Hij zei tegen zijn trainer: "Wilt u dat de U13-ploeg nog eens een wedstrijd wint?" De trainer lachte en antwoordde: "Natuurlijk!"
Op diezelfde dag wilde ik eigenlijk naar een wedstrijd in de buurt kijken, maar dat mocht niet van mijn moeder. Uit verveling ging ik slapen. Tot mijn moeder me wakker maakte: "Miquel, word wakker, Marvin is hier met iemand."
Zijn trainer wilde kennis met mij maken. Een week later stond ik op het veld bij SV Roarme en speelde ik mijn eerste wedstrijd als spits. En ik scoorde meteen meerdere doelpunten.
Van jongen naar man
Voetballen in de stad, als jongen uit Para, was uitdagend. Toch voelde ik me thuis bij SV Roarme, waar ik tussen mijn 12e en 15e heb gespeeld. Door mijn prestaties kreeg ik op mijn 15e aanbiedingen van grotere clubs als SV Transvaal, VV Voorwaarts en SV Robin Hood. Ik koos voor Robin Hood. Het was spannend om in een ervaren team te spelen, maar mijn bewijsdrang gaf me kracht. Mijn doorzettingsvermogen en discipline kwamen tot hun recht — en dat leverde prijzen op. We werden meerdere keren kampioen en ik groeide door van de U15 naar de U17. Het was een leerzame en waardevolle periode.
Discipline & ambitie
Na een paar jaar werd ik benaderd door SV Leo Victor. Ze gingen met me in gesprek over hun ambities en een nieuw project. Dat sprak me aan. Discipline is belangrijk voor mij, en hun plannen sloten daar goed op aan. Hoewel SV Robin Hood het jammer vond dat ik vertrok, begrepen ze mijn keuze.
Bij Leo Victor viel alles op z’n plek. Ik genoot van het spel, trainde drie keer per week en speelde wedstrijden in het weekend. In mijn eerste jaar bij de U20 werd ik topscorer én kampioen. Twee jaar later maakte ik de overstap naar de hoofdklasse. Van mijn 17e tot mijn 26e speelde ik bij Leo Victor. Als ik op het veld stond, was er niets anders dat telde. Het gaf me rust, kracht en focus.
30 april 2015 – de klap
Ik zat in topvorm en wilde doorbreken op hoog niveau — voor mijn land, voor Suriname. Ik was geselecteerd voor het Nationaal Elftal. De pers maakte het bekend, en ik herinner me nog goed hoe trots ik was.
Op de dag van de wedstrijd had ik een vreemd gevoel in mijn onderbuik. De wedstrijd begon, en na 16 minuten werd ik hard getackeld. Ik voelde de pijn, maar wilde doorgaan. Toch was het meteen duidelijk: dit was ernstig.
Ik werd per ambulance naar het Academisch Ziekenhuis in Paramaribo gebracht. Mijn moeder, die thuis naar de wedstrijd keek, haastte zich meteen naar de spoedeisende hulp. In het ziekenhuis kreeg ik de keiharde waarheid te horen: mijn rechterkuitbeen was gebroken.
Ongeloof & strijd
De tranen liepen over mijn wangen. Ik was in shock. “Mijn carrière staat stil,” dacht ik, “maar het komt wel weer goed.”
Er werd een foto gemaakt van mijn been, en al snel volgde het nieuws: ik moest geopereerd worden.
Vanwege personeelstekort werd ik als laatste geopereerd. De onzekerheid was slopend. Mijn familie, kinderen en dierbaren stonden me bij, maar het was zwaar. Ik onderging uiteindelijk drie operaties, moest telkens revalideren, en liep wekenlang met gips en krukken in de tropische hitte. Ik kon niet op mijn rechtervoet staan en liep op mijn tenen.
Van een fitte, energieke jongeman veranderde ik in iemand die vastzat in huis. Ik haalde kracht uit de Bijbel en uit de steun van mijn dierbaren. Tegelijkertijd begon ik na te denken over het leven, over mijn toekomst.
Financieel liep ik tegen muren aan. Waarom zijn voetballers niet verzekerd? Hoewel ik ook werkzaam was bij het staatsziekenfonds, vond ik niet dat zij verantwoordelijk waren voor de kosten. Er werd een inzamelingsactie opgezet, en vanuit verschillende hoeken kreeg ik financiële steun. De media volgde mijn verhaal op de voet.
In deze periode heb ik mezelf beter leren kennen. Ik ben niet gebroken, omdat ik geloof in mijn eigen kracht. Dat is wat ik anderen ook wil meegeven.
Herstel & terugblik
Een vierde operatie volgde. Mijn voet werd opnieuw gepositioneerd. Het was een complexe ingreep, maar gelukkig succesvol. Ik voelde eindelijk rust en zag vooruitgang in mijn herstel.
Mensen denken vaak dat mijn voetbalcarrière pas begon bij SV Robin Hood of SV Leo Victor, maar het begon bij SV Roarme. Daar kreeg ik mijn eerste kans. Zonder hen was ik niet gekomen waar ik nu ben.
Als ik terugkijk, heb ik gouden tijden gekend: kampioenschappen,
topscorerstitels, prijzen — én ik heb mogen spelen voor het Nationaal Elftal van Suriname. Ik ben dankbaar.
Keerpunt & toekomst
Het ongeluk van 30 april 2015 was een keerpunt. Ik leef nu bewuster. Ik merk dat ik minder snel anderen vertrouw en alerter ben geworden. Maar mijn liefde voor voetbal is nooit weggegaan.
Ik kijk nog steeds wedstrijden op televisie en denk vaak terug aan dat moment. Waar zou ik nu staan als dat ongeluk niet was gebeurd? Het blijft onderdeel van het verwerkingsproces, maar gelukkig kan ik er nu over praten.
Ik wil mijn kennis en ervaring graag inzetten om anderen te helpen, op het gebied van voetbal, discipline en doorzettingsvermogen. En vooral: plezier in het spel.
Ik ben dankbaar dat ik mijn verhaal mag delen. Als het voor iemand een lichtpuntje kan zijn, dan is mijn missie geslaagd.
Reactie plaatsen
Reacties