Voorwoord:
Ik heb lang getwijfeld of ik een boek zou maken…Nee, niet eens getwijfeld, ik ben er zelfs aan begonnen. Een boek wordt echter zo ‘zwaar’. Letterlijk en figuurlijk en ik wil geen zware dingen maken want schilderen is juist zo heerlijk, verslavend, rustgevend….Dus een tijdschrift is toch iets veel leukers en luchtigs Zoveel ideeën die ik met jullie zou willen delen maar dan op een andere manier dan altijd maar op Facebook, Youtube, Instagram, noem maar op. Nee, gezellig een tijdschrift die je lekker onderuit op de bank kan lezen, om te ontspannen en je goed te voelen, inspiratie op te doen en misschien zelfs om zelf iets moois te gaan maken! Ja, dat is de bedoeling van dit tijdschrift.
Natuurlijk is dit het eerste exemplaar waar we zelf ook nog moeten ontdekken hoe het steeds ook weer beter zou kunnen.
Je trekt de lijnen op sheets, projecteren, overtekenen en hopla de basislijnen staan op de muur. Nu nog de verf. Met deze schildering heb ik zeker zitten knoeien met allerlei overgebleven potjes verf, zelfs op terpentine basis!
Een wonder dat dit voor toen uiteindelijk nog zo mooi is geworden.
Ik zeg voor toen, maar voor een eerste keer was ik er echt wel blij mee.
Want zoals je later zal lezen – en ZIEN – mijn allereerste muur- schilderingen waren ook om te janken. Lelijk zelfs. Maar toen vond ik het al heel wat van mijzelf, echt wel! Anders was ik er nu 24 jaar later ook niet mee doorgegaan.
Een tijdschrift maken is wel iets anders dan schilderen, schrijven over datgene wat je doet is ook een vak apart. De oplettende lezer zal dan ook wel lezen dat we aan het ontdekken zijn hoe we nog meer onze weetjes kunnen delen met jullie.
We zijn mijn dochter Danielle en ik, 2 handen op één buik. Nee hoor! Kunnen we samen een schilderij maken? Echt niet! De één wil vooral niet dat de ander aan haar project komt! Blijf eraf met je vingers! Ik werk graag snel en dat kan met acrylverf. Zij neemt de tijd voor de prachtigste details in olieverf.
Ren ik duizend rondjes omdat ik zoveel wil, dan wacht zij rustig tot ik uitgeraasd ben en dan nog gaat ze niet op alles in waar ik een antwoord op wil, zal ze me misschien een kleine blik van: ach waardig achten en gaat ze verder met wat ze deed. We gaan nu echter wel samen onze krachten bundelen want waar ik alleen maar de 'kwaliteit' schilderen bezit en een klein beetje schrijftalent heb, is zij buitengewoon in heel veel dingen. En dan voornamelijk dus de vormgeving van dit tijdschrift. Iedereen is trots op z’n kind maar ik denk ik toch wel het meeste.
Ze moet nog één jaar naar de hoge school voor collectiebeheer in musea en dan is ze klaar. Tot het leven klaar is gaan we gewoon door met leren en doorgeven van de talenten die ons gegeven zijn. Want dat is waar we hiervoor op de wereld toch ook zijn, je unieke talent ontdekken en er andere mensen mee helpen om zich gelukkiger te voelen.
Mijn verhaal
Lang geleden (voor mij heel lang geleden met mijn 51 jaar), werd er een prinsesje geboren. Acht pond en zo dik dat mijn moeder twijfelde of ik wel helemaal normaal was. Niet echt een prinsesje dus en al zeker niet waar ik geboren ben. Dit is het boeren, dorpse Putten waar we naar een klein plaatselijk schooltje gingen waar je gewoon nog aan je oren getrokken werd als je niet in het gareel liep. Het enige waar ik naar uitkeek op deze school was de jaarlijkse tekenwedstijd met Koninginnedag. Samen met nog een andere jongen streden hij en ik om wie de winnaar zou worden, de rest van de klas had geen schijn van kans. Totdat we beiden gediskwalificeerd werden met de reden dat we te goed waren en de lol er af was voor de rest van de klas.
Volgens mij is mijn toen grote concurrent nu visser als beroep geworden, het lijkt mij ook lastig om als man in deze branche te beginnen. Ik ben mij ervan bewust dat het heel uniek is als je met dit werk je boterham kan verdienen en als man werd en, nog tot op de dag van vandaag, wordt er van je verwacht dat je geld verdient en dus zal je sneller voor iets zekers kiezen.
Op deze lagere school – die ik als niet zo leuk heb ervaren – wist ik op mijn elfde al dat ik op mijn negentiende zou trouwen en een grote schare kinderen zou krijgen. Ik haatte leren en ik ging dus zeker niet naar de bijles in groep acht (toen nog in de zesde klas) omdat ik gewoon huishoudelijke dingen wilde doen, werken met mijn handen. Ik besloot de huishoudschool, gemakkelijk en weinig leren!
De bovenmeester zei echter tegen mij: ‘Daar komt niks van in. Ik ga vanavond met je ouders praten. De meester kwam en de meester ging Ik heb niks vernomen van de conversatie maar mijn ouders kenden mij al beter en lieten mij zonder slag of stoot gewoon naar de huishoudschool gaan.
En sjonge, wat liet de huishoudschool zien hoe stom de lagere school ook echt was. Wat een lol had ik wel niet op deze nieuwe school, dit was de leukste tijd met veel gekeet en lieve vriendinnen. Mijn doel bleef toch een groot gezin maar toen kwam ik in de puberteit.
Ik keek in de spiegel en met al die pukkels (achteraf gezien zie ik op geen enkele foto een pukkel maar goed die enkele die er zaten verpestte mijn hele zelfbeeld. Toch accepteerde ik langzaamaan mezelf en stelde een nieuw plan op: afstuderen op het hoogste niveau. Dit bracht mij op de school waar ik kon afstuderen als bejaardenverzorgende en nog vóór mijn achttiende had ik ook dit diploma op zak. Ik kreeg een baan als bejaardenverzorgende en trouwde toch zelfs op mijn negentiende.
Een grote omkeer in mijn leven was mijn pleegdochter Lincy die op mijn 25e op mijn pad kwam tijdens mijn werk. Ik kreeg de taak om haar te entertainen aangezien zij was opgevangen door en bij haar opa en oma. Zolang er nog geen duidelijkheid was waar ze heen zou gaan werd dat onderdeel van mijn werk. Dit ging toch wel buiten mijn comfort zone - de ouderenverzorgende haalt de baby’s uit bed?
Ik heb zo vele malen aan mijn leidinggevende aangekaart dat dit niet juist was, maar nee, Anja moest erop af. Hier bleef het er echter niet bij want vervolgens bleef ze weekenden bij mij thuis slapen en uiteindelijk heeft ze haar hele jeugd bij mij doorgebracht. Zo werd ze mijn eerste kind.
Een kind en een full-time baan is echter niet leuk en dus koos ik voor haar en stopte ik met mijn werk. Ondertussen kwam ik vaker op bezoek bij een buurvrouw die de mooiste aquarellen maakte en zij leerde mij dat ook. Vervolgens mocht ik iets op de muur maken voor de oma van mijn pleegdochter zodat ze daar een leuke logeerkamer zou hebben. Dit werd Winnie de Poeh. Ik vogelde uit hoe ik dat het beste in verhoudingen op de muur moest gaan krijgen en dat werd dus gewoon de ouderwetse overheadprojector.
Mijn nichtje zag de schildering en wilde dit ook op haar slaapkamer: een ornament met klimop, op de kinderkamer Ot en Sien en later nog wat boerderij dingen. Bij haar kwamen veel mensen over de vloer en toen ik de vraag kreeg of ik bij haar vriendin ook iets wilde maken begon ik toch wel achter mijn oor te krabben. Wat moest ik doen? Zomaar bij vreemde mensen gaan schilderen, op hun muren? Wat nou als ik het verpest? Moet ik er nu geld voor vragen? Oké dan, voor deze éne vriendin dan, voor een prikkie.
Op een gegeven moment werd ik zwanger van mijn dochter en maakte ik ook hun kamers fraai met schilderingen. Op dat moment kwam internet om de hoek kijken en dit wekte mijn interesse voor het opzetten van een website. Je moet dan wel een ontwerp hebben voor je website natuurlijk en ja waarom zou ik daar niet de foto’s van mijn gemaakte schilderingen opzetten? Nooit gedacht natuurlijk dat mensen je dan gingen benaderen omdat ze ook zo’n muurschildering willen. Ojee, nu was het niet meer een vriendin van een vriendin maar echt vreemde mensen. Best heel eng en ik had veel twijfel of ik dat wel moest doen. Toch deed ik het. Schilderingen bij mensen thuis plande ik op de zaterdagen zodat ik doordeweeks niks van de kinderen zou missen. Zo begon ik een steeds grotere wachtlijst te krijgen maar ook zoveel meer dilemma’s: hoeveel geld moet ik vragen, hoe zit het met de belasting, hoe kom ik bij de mensen en hoe ver ga ik?
Hoe ik bij de mensen moest komen was mijn grootste drempel. Ik had mijn rijbewijs maar een held op de weg was ik zeker niet en wat nou als die mensen midden in Amsterdam wonen? Tussen trams, langs smalle straatjes, een parkeerplek zonder reiling langs het water (nog steeds voor mij een nachtmerrie), geen parkeerplaatsen vrij of eenrichtingswegen. Hoe heb ik dat ooit gedaan zonder mijn Tomtom en routebeschrijving uitprinten van de ANWB. Ik heb heel wat angsten overwonnen om eerlijk te zijn maar nu ben ik zover dat ik heel wat durf en wat me niet aan staat doe ik ook gewoon niet. Ik durf het ook gewoon te zeggen als ik iets niet durf.
Dan was er nog het dilemma wat ik wel en wat ik niet wou schilderen. In het begin, als je dan toch ervoor kiest om er voor te gaan dan pak je ook elke klus aan van Winnie de Pooh, Boeddha’s, zwembaden, buiten muren, panelen, melkbussen, klompen en de hele rataplan. Dat is helemaal niet handig! Op een gegeven moment keek ik om me heen in de woonkamer en werd ik helemaal niet blij van al die attributen. Allemaal werk, allemaal mensen die zaten te wachten en zo snel mogelijk hun spulletjes weer beschilderd terug wilden want het was voor een jarige of wat dan ook. Nee, dat werkte niet optimaal en dus werd ons kleine schuurtje omgetoverd tot atelier.
Zaterdags waren het dus muurschilderingen bij de mensen en doordeweeks de melkbussen en klompen beschilderen. Maar ook daar bleef het niet bij, er kwamen grotere panelen, kapstokjes en naambordjes en verzin het maar wat nog meer. De website bijhouden met mijn nieuw gemaakte schilderingen vond ik net als schilderen erg leuk en rustgevend werk. Ik vond het ook ontzettend leuk dat internet.
Hoe oud voel ik mij nu dat ik het begin van het internet heb mogen meemaken. Zo’n groot bakbeest aan scherm op de tafel en een nog grotere kast eronder. Daarna moest je verbinding maken en - ik kon zo die piepjes nadoen – de euforie wanneer de verbinding geslaagd was. Yes! Niet meer te geloven nu. Net zoals toen de eerste Tomtom in de auto kwam, wauw wat was dat een uitkomst voor mij. Toch zorgde dit ook voor stress of hij het zou begeven onderweg of op hol zou slaan. Zoek het dan maar uit met je uitgeprinte ANWB route briefjes.
Toch altijd uitgeprint als back-up maar hoe ga je dit uitvogelen midden op de snelweg. Nee, verkeerd rijden dus. Sjonge, ode aan dat apparaatje die nu met goede updates nooit weigert en me altijd bij het goede nummer afzet, wat een heerlijkheid.
Als het nu mis gaat heb ik altijd de routeplanner op mijn telefoon die me weer thuisbrengt. Thanks!
Nooit briefjes meer. Toch bekijk ik van te voren altijd de route op de computer zodat ik deze in mijn hoofd kan prenten, dat is nog steeds overgebleven aan vroeger wanneer je nergens op aan kon. Toch handig als je snel een andere route wil nemen bij een file door een ongeluk. Inmiddels kan ik de wegen wel dromen dus erg druk maak ik me daar niet meer over.
Recentelijk gingen ik, mijn dochter en nichtje Janneke mee in mijn auto naar Utrecht. De plek waar we moesten zijn was nieuw dus de Tom kende de weg niet en jawel ik was weer aangewezen op mijn eigen navigatiesysteem in mijn hoofd. Frustratie, paniek, de helden van de organisatie die het evenement niet hebben aangegeven met borden en ik ga helemaal in op mezelf en m’n omgeving en binnen no time weet ik de weg te vinden. Geen probleem! Totdat ik naar de meisjes keek die stilletjes staren. ‘Je was best een beetje eng’. Het woord agressief besparen ze mij. Ze weten dat ik gelukkig best lief ben, soms, ha…
Op een dag besef je dat je wil blijven stilstaan maar dat kan niet. Ik moest dus professioneler worden en mijn zaakjes beter op orde zetten.
Een goede boekhouder zoeken, een KVK nummer aanvragen en ineens ben je ‘een bedrijf’. Of ben je de directeur van een bedrijf met één medewerker namelijk ikzelf. De grootste klapper was nog wel toen mijn nichtje aankaartte dat ik privé Facebook naar een zakelijke Facebook moest gaan. Dan kon iedereen me volgen en “vind ik leuken”, zonder dat mijn privéleven ertussen door kwam. Zo gezegd zo gedaan. Binnen een week had ik zo’n 250 mensen die de pagina leuk hadden gevonden.
Ik zei: ‘wow jongens, binnen een week al 250 mensen, wat leuk!’. Nog een week later veranderde dat in 10.000 vind ik leuks. Dat was geweldig natuurlijk maar al die mensen mailden mij en hadden elk hun eigen vragen, en ojee ik kon dat gewoon niet verwerken. IK HAAL HET ER WEER AF zei ik, maar inmiddels gescheiden moest ik echter wel zelf mijn
boterham blijven verdienen en tja dat betekende dat de mensen wat langer moesten wachten op hun antwoord.
Niks aan te doen. Natuurlijk was ik ontzettend gelukkig met het feit dat ik al deze mensen gelukkig kan maken met wat ik doe.
De 'likes' gingen nog wat verder en een jaar later steeg het naar de 50.000. Op het ogenblik blijft het hangen op de 59.000 en is het mailcontact steeds gemakkelijker om te beantwoorden. Omdat ik de luxe had en heb van vele aanvragen ben ik gericht gaan kiezen om alleen voor kinderkamers te gaan. Je zal bij mij dan ook geen klompen en melkbussen meer vinden maar vijf dagen per week ben ik bij de mensen thuis. Als ik thuiskom ’s avonds is er nog zoveel meer werk zoals de e-mails, rekeningen, boekhouding en het ontwerpen van de volgende opdrachten. Teveel om er nog iets naast te doen. Maar ik spreek niet slecht over de melkbussen of paneeltjes nieuwe schilders, het heeft mij gebracht tot waar ik nu ben! Dus ik zou zeggen: het is perfect als oefen materiaal!
Waar het begon en waar ik nu ben, nog steeds is Facebook mijn grootste reclame en daar zet ik ook zowat elke dag op wat ik heb gedaan. Dit laat zien dat ik betrouwbaar ben, mijn hart voor mijn werk, ik houd me aan afspraken, ik laat jullie mijn werk zien, ik werk altijd netjes en de reacties van kinderen spreken boekdelen. Deze kinderen die ik zo blij kan maken met hun speciale plekje, zijn nu voor mij mijn grote gezin die ik vroeger al zo graag wilde.
Bedankt voor het lezen.
Groetjes,
Anja
Reactie plaatsen
Reacties