Sterf niet met de dood

Wist je dat wanneer je huilt om het overlijden van een dierbare, je in feite huilt om jezelf — niet om hen?
Je huilt omdat je ze mist, omdat je ze niet meer aan je zijde hebt. Omdat je denkt dat het met de dood allemaal eindigt.
En omdat je gelooft dat ze er niet meer zijn.

Maar als ze echt weg zouden zijn…
Waar zijn ze dan?
Zijn ze verdwenen? Of gewoon overgegaan naar een andere plek?

Misschien is die plek zelfs beter dan hier.
Een plek waar geen pijn meer is, geen ziekte, geen lijden.
Als dat zo is — waarom lijden wij dan onder hun vertrek?

Wanneer je het moment bereikt dat je kunt accepteren dat ze niet "weg" zijn, maar elders — op een andere, lichtere plek — dan begint je rouw langzaam te veranderen.
Dan maak je ruimte om hen weer te herinneren zoals ze écht waren, en dan zullen ze je blijven vergezellen — niet met verdriet, maar met de vreugde van alles wat jullie samen hebben gedeeld.

Als je van ze hield, hou dan opnieuw van ze — dit keer dieper, zuiverder, onvoorwaardelijker. Vandaag is er geen plaats meer voor spijt of onuitgesproken woorden. Vandaag is er alleen liefde — de pure essentie tussen jou en hen.

Ik respecteer je pijn, en de manier waarop je die tot uitdrukking brengt. Ik weet dat je huilt — en misschien nog lang zult huilen, zonder dat iets je werkelijk kan troosten.

Maar toch wil ik je iets zeggen,
vanuit het diepst van mijn hart:

Sterf niet met de doden.

Bedenk: we zien maar één kant van de medaille.
Wij kijken niet voorbij de sluier —
we zien niet de prachtige plek van licht waar zij nu zijn.

Wat als we de dood gaan zien als een tweede geboorte?
Een overgang die ons allemaal te wachten staat —
niet als einde, maar als thuiskomst?

Sterf niet met hen.
Eer hen door te leven.
Leef zoals zij gewild zouden hebben dat je leeft.
Laat hun liefde in jou verder groeien en bloeien.
Laat hen verder reizen — en blijf zelf leven.

Bron: Literature Prince