Jeff Foster werkt soms met mensen die moeite hebben met slapen. Ze hebben alles geprobeerd, kruiden, chemicaliën, drankjes, lotions, pillen, affirmaties, schaapjes tellen enz. Hij vertelt:
Zelf was ik ook de koning van slapeloosheid. Het grootste deel van mijn leven kon ik niet slapen, geplaagd door gedachten, urenlang in bed liggen, piekeren, plannen maken, vrezen, proberen... Tot zo'n zeven, acht jaar geleden, toen er iets diep veranderde. Ik realiseerde me dat ik het mijn hele leven verkeerd had gedaan. De reden dat ik niet kon slapen is omdat ik het probeerde! Ik was vergeten wie ik werkelijk was - de diepe rust van het bewustzijn zelf, ongebonden en ongeïdentificeerd, in diepe vrede op elk moment. Ik hield vast aan een verkeerd beeld van mezelf als 'degene die slaapt of niet slaapt’, met andere woorden, 'degene die de touwtjes in handen heeft’, terwijl in feite, wie ik werkelijk ben, als dit altijd aanwezige bewustzijn, nooit slaapt of slaapt niet. Het 'is' gewoon. Het is de diepe rust zelf. Klinkt gek, ik weet het. Maar in werkelijkheid heb je nog nooit in je leven geslapen.
Proberen in slaap te vallen is als proberen je hart achteruit te laten kloppen, of proberen verliefd te worden, of proberen niet te 'zijn'. Slaap vindt plaats in afwezigheid van al het proberen (inclusief proberen niet te proberen!). Het is een moeiteloos wegzinken in de diepe rust van jezelf. Het is een soort kosmisch vertrouwen, een erkenning van jezelf als de enorme lege ruimte waarin gedachten, gewaarwordingen en gevoelens diep mogen opkomen en oplossen, zonder wat wij mensen 'slaap' noemen nodig te hebben.
Slaap is het einde van controle.
Slaap is het einde van alle ingebeelde controle. Het is ware overgave, zonder identificatie als 'degene die zich overgeeft of niet’. En hier is een enorme intelligentie. Het lichaam weet hoe het moet ademen, weet hoe het moet sterven en het weet hoe het moet slapen. Het heeft 'jou' helemaal niet nodig, met je stress en je orgen en voortdurende inspanning, je slimme kennis en je strijd om te slapen, hoe moeilijk dat ook te horen is.
Elke nacht in diepe droomloze slaap ben je er niet. Deze erkenning is zeker een klap voor het fantoom 'ego'!
Ik herinner me dat ik, toen ik jonger was, uren in bed lag, probeerde te slapen, doodsbang dat ik nooit zou slapen, zelfs angstaanjagende gedachtefilms speelde waarin ik ziek werd of zelfs stierf door gebrek aan slaap. En vanwege deze angst werden mijn inspanningen om te slapen verdubbeld en ging de vicieuze cirkel door. Ik dacht dat er iets fundamenteel mis met me was. Dat was er niet. Ik was gewoon vergeten wie ik werkelijk ben.
Slapen als een baby.
Wat een opluchting te weten dat ik nooit meer hoef te proberen te slapen. Slapen gebeurt moeiteloos. Wat een vreugde, elke avond, om diep weg te zinken in deze moeiteloze rust, om elke nacht te sterven in de warme omhelzing van mezelf, om weer een baby te zijn, en de enorme intelligentie van het leven zijn eigen mysterieuze en moeiteloze werk te laten doen, en alles in 'mijn' afwezigheid!
De afgelopen zeven of acht jaar heb ik voor het grootste deel geslapen als een baby, niet door enige inspanning van 'mijzelf', niet door het 'proberen te slapen', maar door de natuurlijke gratie en intelligentie van het leven zelf.
© Jeff Foster
Reactie plaatsen
Reacties