Onverwerkt verdriet.

Een vrouw zat op de bank en de tv stond aan. Haar gezin zat naast haar en ze keken samen naar een leuk programma. Ze lachten en hadden een gezellige avond met elkaar.

De vrouw kon heel even haar gedachten ergens anders op richten en ze was heel even dat zware gevoel kwijt. Elke avond zag ze er tegenop om naar bed te gaan. Dan gingen haar gedachten terug naar haar ouders die in één jaar tijd beiden zijn overleden. Hoe moest ze met zo’n groot verdriet omgaan?

Het was al laat en de tv ging uit. Iedereen ging zijn of haar eigen kant op. De vrouw stond in haar nachtjapon en keek in de spiegel. Daar was opeens dat gevoel weer. Het gevoel van dat haar maag in elkaar kromp, dat haar hart langzaam brak en het gevoel van gemis en heel alleen zijn. Ze keek de in spiegel en zag een huilende vrouw. Haar man, die de badkamer in kwam lopen, zoende haar hals en liep weer verder.

Ze wist dat ze door moest, de wereld vroeg daarom, maar ze kon het niet! Ze voelde wát de mensen dachten wanneer ze weer verdrietig was. Ze kon het aan hun gezichten zien, dat ze vonden dat het rouwen nu toch wel een keer afgelopen moest zijn.

Hoe lang stond er eigenlijk voor rouwverwerking? Zit daar wel een tijd aan verbonden?

De vrouw veegde de tranen van haar gezicht en zei tegen haar spiegelbeeld: “Kom, je kunt het. Morgen is er weer een nieuwe dag.” Ze stapte in bed, kuste haar man welterusten en langzaam viel ze in een diepe slaap.

Vader en moeder zaten naast elkaar op het voeteneind. Ze zagen hun dochter die zoveel verdriet had. Haar Beschermengel had zijn beide vleugels om haar heen geslagen en keek de beide ouders verdrietig aan. Er kwam een Gouden-Engel de slaapkamer binnen en hij liep naar het lichaam van de slapende vrouw. “Wij zullen haar verdriet een beetje lichter maken”, zei hij liefdevol.

Twee witte Engelen kwamen tevoorschijn en gingen naast het bed van de slapende vrouw staan. De Gouden-Engel haalde voorzichtig haar astrale lichaam uit haar fysieke lichaam, dat met een koord verbonden was. Vanuit het plafond van de slaapkamer kwam een liefdevol wit licht tevoorschijn, dat langzaam groter en groter werd. Vader en moeder gingen staan. Ook de Beschermengel stond nu naast hen en ze wachtten totdat het liefdevolle licht groot genoeg was om binnen te stappen. De twee witte Engelen bleven achter om over het slapende lichaam van de vrouw te waken.

Het witte licht vulde de slaapkamer en via een gouden trap liepen ze gezamenlijk naar boven, de hemel binnen. Bij iedere tree sloot het licht achter hen, totdat het licht volledig was verdwenen. De Gouden-Engel legde de vrouw op een bed neer. Deze stond in een prachtig zonnig landschap, waar verschillende bloemen bloeiden. Het was er prachtig! Uit een mand die vol edelsteentjes zat, pakte hij er een paar en liet deze boven het lichaam van de vrouw zweven.

Vader, moeder en de Beschermengel stonden naast het bed en keken vertederd naar de vrouw. “Het is pijnlijk en te zwaar voor haar”, zei de Gouden-Engel opeens. “Ze bleef alleen achter en het leek net, of er een verbinding werd losgerukt die zó vertrouwd voor haar was. Het ongeloof dat iemand uit je leven is weggehaald, is voor de geest moeilijk te bevatten.

Er is geen controle meer, je bent opeens machteloos.

Het is ontzettend zwaar om een ouder te moeten verliezen, maar beide ouders in een zeer korte tijd, is niet te bevatten. Het lijkt een beetje of ze haar anker kwijt is geraakt en alleen en verloren op open zee ronddobbert.” Moeder pakte haar hand vast en streelde deze zachtjes. Vader streelde haar wang en drukte er een kus op. De Beschermengel van de vrouw keek verdrietig. Hij wist hoe zij zich voelde, want hij voelde dagelijks haar onmacht.

“Mogen we haar wakker maken?” vroeg moeder. De Gouden-Engel schudde zijn hoofd. “Helaas, ze heeft nog te veel verdriet. Met deze steentjes halen we er een beetje zwaarte van af, maar de tijd moet het langzaam helen. Ze weet dat de Hemel bestaat en dat jullie hier zijn. Ze weet dat haar Beschermengel en vele andere Engelen om haar heen staan om haar te steunen. Ze weet dat het universum haar dagelijks kleine cadeautjes geeft en laat weten dat het met haar ouders goed gaat. Maar ook dat jullie heel veel bij haar zijn.

Dat jullie onvoorwaardelijk van haar houden en zoveel willen vertellen en willen laten weten dat jullie samen zijn in rust en in onvoorwaardelijke liefde. Ze weet dat ze op een dag, wanneer ook voor haar de sluiers neervallen, haar ouders bij haar zullen zijn om haar thuis te brengen”, en de Gouden-Engel keek haar ouders aan.

“Laten we haar weer terug brengen, het is bijna tijd.”

De kleine steentjes waren in het niets verdwenen en De Gouden-Engel pakte de vrouw heel voorzichtig op en ze namen gezamenlijk dezelfde weg terug. Toen het licht de slaapkamer opnieuw vulde, liepen ze de trappen af en de Gouden-Engel legde de vrouw terug in haar lichaam. Nu richt de Gouden-Engel zich liefdevol tot de lezer van dit verhaal en zegt: “Ben jij iemand verloren die je zó dierbaar is? Weet dan dat de Engelen en de mensen die over zijn gegaan, heel dicht naast je staan. Je bent niet alleen, je hoeft je pijn en verdriet niet alleen te dragen.

Wij staan altijd naast je!

Geloof in ons, voel ons, luister naar ons en vertrouw ons. Wij zijn er om jou te helpen…”

De zon kwam op en scheen zijn stralen, via het raam van de slaapkamer, op het gezicht van de vrouw. Samen keken ze toe hoe de vrouw langzaam wakker werd. Ze zagen een glimlach op het gezicht van de vrouw verschijnen, nadat ze een klein wit veertje van haar sprei opraapte. Ze keek verwonderd om zich heen en in haar gedachten zei ze zacht en liefdevol: “Dank jullie wel lieve Engelen.”

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger