Wat is het leven? Wat brengt het leven? Welk geluk ligt er voor mij in het verschiet? En kom ik er ooit weer bovenop? Dat zijn vragen die voortdurend door mijn hoofd gingen, en nog talloze andere.
Even in het kort: ik heet Ashwin, ik ben 34 jaar (bijna 35), vader van een tienerdochter. Op papier ben ik nog jong, maar als je veel meemaakt, kan het leven zwaarder aanvoelen dan je leeftijd doet vermoeden. Soms voel ik me ouder dan ik ben. Niet omdat ik fysiek ben veranderd, maar omdat de reis zwaar is geweest.
Mijn jeugd was best leuk. Maar toen ik 18 werd, vond ik mezelf ineens volwassen. Achteraf gezien: totaal niet. Ik was speels, onbezorgd en nog lang niet klaar voor het echte leven. Twee jaar later, op mijn twintigste, werd ik vader. En van het ene op het andere moment moest ik die speelsheid omzetten in verantwoordelijkheid. Wat volwassen zijn écht betekende? Geen idee. Ik zat nog vol onwetendheid.
Na verloop van tijd begon het tot me door te dringen: ik moest een voorbeeld zijn. vooral voor mijn dochter, maar ook voor mijn partner destijds. Dat was het begin van mijn reis naar echte volwassenheid. Ik begon te leren hoe ik prioriteiten moest stellen, verantwoordelijkheid moest nemen en discipline kon opbouwen.
Omdat ik jong vader was geworden én tegelijkertijd zelf nog volop aan het leren was, ontstonden er veel spanningen in mijn relatie. Daarbovenop kwamen tegenslagen: ik verloor meerdere keren mijn baan, voelde me onbegrepen — deels omdat ik mijn gevoelens altijd opkropte. Geen werk betekende geen geld. Geen geld leidde tot schulden. En door dat alles raakte ik mezelf compleet kwijt.
Maar juist in die diepte vond ik mijn kracht. Ik begon met luisteren naar mezelf. Ik zocht naar balans en die vond ik, stap voor stap, via het schrijven.
Ik maakte voor mezelf een soort schema: per probleem schreef ik op wat het was, én hoe ik dat kon omzetten naar iets positiefs. Sommige dingen kon ik snel aanpakken, andere kostten weken of zelfs maanden.
Nu, bijna 35 jaar oud, durf ik te zeggen dat ik zo’n 90 procent van mijn negatieve gewoonten en eigenschappen heb weten om te buigen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn dochter, mijn dierbaren, en de nieuwe mensen die ik ontmoet en waarmee ik oprecht contact wil opbouwen.
Dat betekent absoluut niet dat ik geen fouten meer maak. Natuurlijk gebeurt dat nog steeds. Maar in plaats van mezelf daarvoor te straffen, gebruik ik het als leerproces. Ik ben eerlijk en direct geworden. Ik durf mijn emoties te tonen, zelfs te huilen. En als ik verkeerd heb gereageerd, durf ik het gesprek aan te gaan om het uit te praten.
Mijn conclusie over het leven tot nu toe?
Wees jezelf. Fouten maken is misschien niet de bedoeling, maar het gebeurt. Verlies je jezelf? Zoek dan naar datgene waar je wél van houdt. Ga uit van elke fout als een kans. Jij staat boven het negatieve. Werk aan jezelf, en zorg dat je, zodra je dat punt bereikt, ook iets kunt betekenen voor een ander.
Reactie plaatsen
Reacties