Samen op dieet met je ego.

Een vrouw staat voor de koelkast.

Ze is weer begonnen met één van de diëten die ze in een tijdschrift heeft gezien. Ze heeft al vele diëten gevolgd, maar ze hielpen allemaal maar voor even. Vaak kostte het haar nog veel geld ook, want er moesten speciale ingrediënten in huis gehaald worden, die ze normaal nooit gebruikte.

Nu staat ze voor de koelkast en heeft ze trek. Naast haar staat haar ego. Ze ziet er hetzelfde uit als de vrouw zelf en kijkt haar gespannen aan. Dan doet haar ego een stap naar voren en fluistert in haar oor: “Toe maar, pak nu maar. Je hebt toch trek? Je hebt zo je best gedaan en de zadencrackers en de magere drie keer links gedraaide yoghurt vullen toch niet? Toe maar, pak maar!” De vrouw trekt de deur van de koelkast open en ziet eten liggen wat zij niet mag hebben, maar waar ze wel dol op is.
Dit eten is voor de rest van de gezinsleden die duidelijk geen gram aankomen.

Met een woeste knal gooit ze de deur van de koelkast dicht en loopt er moedeloos en gefrustreerd bij vandaan. Ze gaat op de bank in de woonkamer zitten en kijkt voor zich uit.
“Waarom ben ik zo? Waarom kan ik niet gewoon lekker eten zoals anderen dat doen? Waarom ben ik altijd bezig met diëten en waarom val ik maar niet af en komt er alleen maar bij?”

Dan gaat ze liggen en slaat een dekentje over zich heen. Ze sluit haar ogen en valt in een diepe slaap.

De vrouw werd wakker in een andere wereld. Een wereld waar ze alleen maar eten zag staan. Er was zoveel lekkers, dat ze niet wist waar je naar moest kijken. Er liep een gouden pad door dit landschap met eten heen en alles zag er zo kleurrijk uit. “Dag mijn kind”, zei een Gouden-Engel.

“Welkom in jouw wereld van eten.

Dit is de wereld waar jij je op dit moment in bevindt. Laten we er samen eens doorheen wandelen”, en hij stak zijn hand uit. De vrouw pakte de hand van de Engel vast en samen liepen ze door haar wereld van eten heen. “Weet je lief kind wie er ook mee loopt? Kijk maar eens achterom.” De vrouw bleef stil staan en ze zag zichzelf in een andere vorm. Ze was wat doorzichtig, maar toch kon ze zien dat zij het was.

“Dit is jouw ego, mijn kind. Een onzichtbare kracht die bij jou hoort in deze dimensie. Die jou altijd maar uit balans probeert te houden, met wat je ook doet. Ze laat jou de tegenstellingen van het leven inzien. En hoeveel meer macht ze over jou krijgt, hoe meer ze te zien is.

Als je goed kijkt, zie je dat ze bijna transparant is. Dat wil zeggen dat jij al heel veel wat dit ego heeft aangericht, hebt opgeruimd. Zo ben je dichter bij jezelf gekomen, maar ze is nog steeds sterker dan jij, want ze is er heel erg goed in om jou te manipuleren als het om eten gaat. Ze laat je weten dat je iets moet eten en zodra je het hebt opgegeten, geeft ze jou dat schuldgevoel.

Dat is waarom diëten niet lang werken, want je bent altijd in gevecht met haar”, en de Engel keek naar de doorzichtige vrouw. Jij mag nu de baas worden over haar en dat doe je door elke keer als ze iets zegt, ‘NEE’ te zeggen.
Dit is moeilijk, omdat ze het telkens weer probeert. Door elke keer nee te zeggen, krijgt ze minder macht. Deze macht is om controle over jou te kunnen krijgen en deze macht zorgt voor nog meer problemen.

Dus hoor je haar stem in je hoofd zeggen: ‘Pak maar, dat geeft toch niet’, dan is zij het die dat zegt. Zij is het deel van jou dat saboteert en zijn macht terug wilt pakken of houden.
Dit zal heel even een strijd zijn, maar weet dat jij veel sterker bent, omdat jij al heel bent en zij niet.

Dus zeg ‘NEE’ tegen haar en blijf dit volhouden, en als je normaal eet, dan zal je weer gezond worden met het gewicht wat bij je hoort.
De vrouw keek nog eens naar dat deel van zichzelf en glimlachte.
Nu begreep ze waarom haar diëten nooit wilden lukken en ze bedankte de Engel voor deze uitleg.

Opeens was ze weer wakker en tegelijkertijd begon haar ego tegen haar te schreeuwen. “Je hebt nog friet in huis, lekker samen met een zak chips! Of zullen we even naar de winkel rijden?” vroeg ze nu weer liefelijk.

En de vrouw herinnerde zich haar droom en zei: “Nee, ik heb je gezien. Wij gaan dat niet doen!” en ze stond op van de bank.

En elke keer zodra ze dat stemmetje hoorde in zichzelf, corrigeerde zij haar en was het weer stil. Dit deed ze net zolang, totdat het voor altijd haar mond hield.



Geschreven door: Jolanda Rhijnsburger